การศึกษาวิธีเพิ่มความสามารถทนไฟให้แก่แผ่นพื้นคอนกรีตอัดแรงดึงภายหลังชนิดยึดเหนี่ยว

Abstract

งานวิจัยนี้ศึกษาวิธีการเพิ่มความสามารถในการทนไฟให้แก่แผ่นพื้นคอนกรีตอัดแรงดึงภายหลังชนิดยึดเหนี่ยว ในการศึกษาใช้แผ่นพื้นตัวอย่างขนาด 2.8x1.5 เมตร หนา 12 ซม. ทั้งสิ้น 5 ตัวอย่าง โดยในแต่ละชิ้นตัวอย่างมีการฝังท่อร้อยลวดที่มีลวดอัดแรงและวัสดุเกราท์อยู่ภายใน ตัวแปรที่ศึกษาในการเพิ่มความสามารถในการทนไฟในงานวิจัยนี้ ได้แก่ 1) ระยะห่างระหว่างเหล็กเสริมปกติที่ท้องพื้น 2) ความหนาของคอนกรีตหุ้มท่อร้อยลวดเกลียว 3) ชนิดของวัสดุผสมเพิ่มในวัสดุเกราท์ในท่อร้อยลวด 4) การทาสารอินทูเมสเซนท์ที่ผิวด้านล่างของแผ่นพื้น และ 5) การติดแผ่นยิปซัมทนไฟที่ผิวด้านล่างของแผ่นพื้น โดยในการทดสอบทำโดยการติดตั้งชิ้นตัวอย่างที่ด้านบนของเตาเผา และให้ผิวด้านล่างของชิ้นตัวอย่างสัมผัสกับอุณหภูมิตามมาตรฐาน ASTM E119 ระหว่างการทดสอบทำการเก็บข้อมูลอุณหภูมิภายในเตา อุณหภูมิของคอนกรีตที่ผิวบนและที่ระดับ 3 ซม. 6 ซม. และ 9 ซม. จากผิวล่างของแผ่นพื้น อุณหภูมิของเหล็กเสริมปกติ อุณหภูมิของเหล็กเสริมอัดแรง และชนิดการหลุดร่อนของคอนกรึตที่เกิดขึ้น โดยอัตราการทนไฟของชิ้นตัวอย่างจะพิจารณาจากอุณหภูมิของลวดอัดแรงเป็นหลัก และใช้ข้อกำหนดตามมาตรฐาน ASTM E119 เป็นตัวกำหนดอัตราการทนไฟของชิ้นตัวอย่าง ผลการศึกษาพบว่าสำหรับชิ้นตัวอย่างที่ทดสอบ การลดระยะห่างเหล็กเสริมจาก 40 เป็น 20 ซม. ไม่มีผลต่อการเพิ่มความสามารถทนไฟของแผ่นพื้น การเพิ่มความหนาของคอนกรีตหุ้มท่อร้อยลวดเกลียวเพิ่มความสามารถทนไฟดีที่สุด การเปลี่ยนส่วนผสมของวัสดุเกราท์ช่วยเพิ่มความสามารถทนไฟได้เล็กน้อย การทาสารอินทูเมสเซนท์ที่ผิวด้านล่างของแผ่นพื้นสามารถชะลอการเพิ่มอุณหภูมิของลวดอัดแรงได้ในช่วง 2 ชั่วโมง และการติดแผ่นยิปซัมที่ผิวล่างของแผ่นพื้นอาจมีผลทำให้เกิดการประลัยของแผ่นพื้นอย่างกระทันหันอัน เนื่องมาจากการหลุดร่อนชนิดการระเบิดออกของผิวคอนกรีตภายหลังจากการหลุดร่อนของแผ่นยิปซัม นอกจากนี้ยังพบว่าทฤษฎีการนำความร้อน1 มิติภายใต้สภาวะแปรปรวน สามารถใช้นำมาวิเคราะห์ลักษณะการเพิ่มอุณหภูมิของชิ้นตัวอย่างที่ทดสอบได้