ผลของการฝึกพฤติกรรมที่เหมาะสมในการแสดงออก ที่มีต่อการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมและบุคลิกภาพของนักศึกษาหญิง

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อจะศึกษาผลของการฝึกพฤติกรรมที่เหมาะสมในการแสดงออกที่มีต่อการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมและบุคลิกภาพของศึกษาหญิง โดยมีสมมติฐานว่า 1) นักศึกษาหญิงที่ได้รับการฝึกจะมีการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมทางด้านการแสดงออกที่เหมาะสมและเปลี่ยนได้มากกว่านักศึกษาหญิงที่มิได้รับการฝึก 2) นักศึกษาหญิงที่ได้รับการฝึกจะเปลี่ยนบุคลิกภาพจากแบบเก็บตัวเป็นแบบแสดงตัวมากขึ้นและมากกว่านักศึกษาหญิงที่มิได้รับการฝึก 3) นักศึกษาหญิงที่ได้รับจากฝึกจะเปลี่ยนบุคลิกภาพจากการมีไมตรีสัมพันธ์สูงเป็นการมีไมตรีสัมพันธ์ต่ำและเปลี่ยนได้มากกว่านักศึกษาหญิงที่มิได้รับการฝึกกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย เป็นนักศึกษาหญิงคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหงซึ่งมีอายุระหว่าง 18-22ปี จำนวน 30 คน ลงทะเบียนเรียนวิชาเคมีปฏิบัติ 1 ประจำภาคเรียนที่1 ปีการศึกษา 2522 กลุ่มตัวอย่างแบ่งเป็น 2 กลุ่มคือกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง กลุ่มละ 15 คน กลุ่มทดลองแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มย่อยคือ กลุ่มทดลองที่ 1 จำนวน 7 คนและกลุ่มทดลองที่ 2 จำนวน 8 คน กลุ่มทดลองได้รับการฝึกพฤติกรรมที่เหมาะสมในการแสดงออกสัปดาห์ละ 1 ครั้ง ครั้งละประมาณ 2 □(1/2) ชั่วโมง เป็นเวลา 4 สัปดาห์ต่อเนื่องกันโดยใช้เทคนิคต่างๆ เช่น การให้คำแนะนำ การแสดงตัวอย่าง การแสดงบทบาทสมมุติ การซ้อมบทบาทของพฤติกรรม การให้สิ่งเสริมแรงในทางบวก การให้การบ้านตามที่กำหนดให้และการป้อนกลับโดยใช้เทปบันทึกภาพ ส่วนกลุ่มควบคุมมิได้รับการฝึกใดๆ เครื่องที่ใช้ในในการวิจัยได้แก่ 1 ) “แบบสอบวัดความกล้าแสดงออกระดับวิทยาลัย” ของกาแลสซี่และคณะ 2 ) แบบสำรวจบุคลิกภาพทางด้านเก็บตัว-แสดงตัว ของชูศักด์ ชัมภลิขิต และ 3) เครื่องมือวัดค่านิยมทางไมตรีสัมพันธ์ ของ ดร. วีรยุทธ วิเชียรโชติ ทั้งกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลองตอบแบบสอบทั้ง 3 ชุด ก่อนและหลักการฝึก ในการวิเคราะห์ข้อมูลใช้เปรียบเทียบคะแนนเฉลี่ยด้วย T-test ซึ่งผลของการวิจัยปรากฏว่า สนับสนุนสมมติฐานทั้ง 3 ข้อ ระดับนัยสำคัญ .01 ดังนั้นจึงอาจสรุปได้ว่า การฝึกพฤติกรรมที่เหมาะสมในการแสดงออกมีผลต่อการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมและบุคลิกภาพของนักศึกษาหญิง