การส่งผ่านสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงบนโครงข่ายเชิงแสงแบบพาสซีฟ

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ศึกษาความเป็นไปได้และวิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งผลต่อสมรรถนะของการส่งผ่านสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงบนโครงข่ายเชิงแสงแบบพาสซีฟ โดยไม่มีการชดเชยทั้งในการเข้าถึงและรวมช่องสัญญาณแบบ time division multiplexing (TDM) และ course wavelength division multiplexing (CWDM) รวมถึงการวิเคราะห์สมรรถนะและปัญหาที่จำกัดสมรรถนะของระบบการส่งผ่านสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงบนโครงข่ายเชิงแสงแบบพาสซีฟและทำการเปรียบเทียบสมรรถนะของการส่งผ่านสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงบนโครงข่ายเข้าถึงเชิงแสงแบบพาสซีฟกับระบบมาตรฐานที่ใช้ในปัจจุบัน จากผลการศึกษาพบว่าการส่งผ่านสัญญาณสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงบนโครงข่ายเชิงแสงแบบพาสซีฟได้รับผลกระทบจากปัจจัย linewidth จำนวนคลื่นพาห์ย่อย กำลังส่งสัญญาณ ค่าดิสเพอร์ชันและความชันดิสเพอร์ชัน การวิเคราะห์ความสามารถของการส่งผ่านสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงบนโครงข่ายเข้าถึงแบบพาสซีฟ เมื่อกำหนดพารามิเตอร์ที่ดีที่สุดจากผลการจำลองทางคณิตศาสตร์พบว่าการส่งผ่านสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงบนโครงข่ายเชิงแสงแบบพาสซีฟนั้นสามารส่งผ่านสัญญาณอัตราบิต 10 Gb/s มีผู้ใช้งานไม่เกิน 128 รายที่ระยะทาง 20 km และสามารถส่งผ่านสัญญาณอัตราบิต 10 Gb/s ที่ระยะทาง 29 km มีผู้ใช้งาน 32 รายซึ่งพบว่ามีสมรรถนะสูงกว่ามาตรฐาน IEEE802.3av ซึ่งเป็นมาตรฐานในปัจจุบัน และ การส่งผ่านสัญญาณโอเอฟดีเอ็มแสงแบบรวมช่องสัญญาณ 2 ความยาวคลื่น 4 ความยาวคลื่นและ 8 ความยาวคลื่น พบว่าข้อจำกัดของระบบนี้อยู่ที่ความยาวคลื่นที่มีค่าดิสเพอร์ชันสูงส่งผลให้จำกัดระยะการส่งผ่านสัญญาณที่ 10 Gb/s ต่อความยาวคลื่นอยู่ที่ระยะทาง 27 km ทำให้สามารถกำหนดแนวทางในการเลือกความยาวคลื่น โดยการเลือกใช้ความยาวคลื่นที่มีค่าดิสเพอร์ชันต่ำที่สุดในการสื่อสัญญาณ