อิทธิพลของท่าทางของร่างกาย ที่มีผลต่อการทดสอบแบบออสตรานด์

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอิทธิพลของท่าทางของร่างกายที่มีผลต่อการทดสอบแบบออสตรานด์ ผู้รับการทดลองเป็นนิสิตชายมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ พลศึกษา ซึ่งมีสภาพร่างกายสมบูรณ์ จำนวน 50 คน แต่ละคนออกกำลังถีบจักรยานวัดงานในท่านั่งปกติ ท่านั่งขาตรง ท่านอนหงาย และท่ายืน เป็นเวลา 4 วัน วันละ 2 ท่า โดยไม่ซ้ำกัน วัดสมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดในแต่ละท่า เมื่อผู้รับการทดลองทำซ้ำกันครบทุกท่า นำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว และทดสอบความแตกต่างเป็นรายคู่ด้วยวิธีการของมิวแมนคูลส์ ผลการวิจัยพบว่า 1. สมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดของท่านอนหงาย (47.88 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) มากกว่าสมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดของท่านั่งขาตรง (44.06 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) และท่ายืน (42.32 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .01 2. สมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดของท่านอนหงาย (47.88 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) กับท่านั่งปกติ (47.1 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) ไม่แตกต่างกันทางสถิติ 3. สมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดของท่านั่งปกติ (47.1 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) มากกว่าสมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดของท่านั่งขาตรง (44.06 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) และท่ายืน (42.32 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .01 4. สมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดของท่านั่งขาตรง (44.06 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) มากกว่าสมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดของท่ายืน (42.32 มิลลิลิตรต่อกิโลกรัมต่อนาที) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01. 5. สมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุดในท่านอนหงายและท่านั่งปกติรองลงไปในท่านั่งขาตรง และท่ายืนตามลำดับ คือต่ำสุดในท่ายืน มีความเห็นว่าควรใช้ถีบจักรยานวัดงานในท่านั่งปกติ หรือท่านอนหงายในการทดสอบสมรรถภาพการจับอ๊อกซิเจนสูงสุด