การศึกษาพฤติกรรมของสัญญาณการสั่นสะเทือนกับรูปแบบการสึกหรอของเฟืองตรง

Abstract

งานวิจัยนี้ได้ศึกษาถึงความสัมพันธ์ระหว่างสัญญาณการสั่นสะเทือนกับระดับการสึกหรอของฟันเฟือง โดยทำการทดลองให้เฟืองขับทองเหลืองเกิดการสึกหรอในหลาย ๆ สภาวะด้วยการปรับความ เร็วรอบของชุดทดลองและภาระ เก็บสัญญาณด้วยวิธีการเฉลี่ยกันบนโดเมนความถี่ การเฉลี่ยกันบนโดเมนเวลาเข้าจังหวะ และติดตามรูปแบบของการสึกหรอด้วยภาพจากกล้องดิจิทัล สัญญาณการสั่นสะ เทือนที่ใช้ในการวิเคราะห์อยู่ในรูปแบบของสัญญาณบนโดเมนเวลา โดเมนความถี่ และโดเมนคิวเฟรนซี ผลการวิจัยพบว่าการติดตามรูปแบบการสึกหรอของฟันเฟืองสามารถกระทำได้สะดวกมากขึ้นโดยมีความแม่นยำในระดับ 0.1 มิลลิเมตร สัญญาณบนโดเมนเวลา พารามิเตอร์ Peak และ RMS มีแนวโน้มสูงขึ้นตามขนาดของการสึกหรออย่างเห็นได้ชัดในทุก ๆ สภาวะการทดลอง โดยจะมีค่าแอมพลิจูดของสัญญาณเพิ่มขึ้นตามความเร็วรอบ การเก็บสัญญาณด้วยวิธีการเฉลี่ยกันบนโดเมนเวลาเข้าจังหวะช่วยให้สามารถสังเกตเห็นลักษณะคาบการขบกันของฟันเฟืองได้ชัดเจนขึ้น เมื่อพิจารณาผลของสัญญาณสเปกตรัมพบว่าส่วนใหญ่แล้วมีแนวโน้มของสัญญาณไม่ชัดเจนนัก ค่าของแอมพลิจูดมีความแปรปรวนแกว่งตัวขึ้น ๆ ลง ๆ ไม่สัมพันธ์กับระดับการสึกหรอ ทั้งส่วนของค่าแอมพลิจูด GMF ฮาร์มอนิก และชุดความถี่ข้าง ผลของสัญญาณเซปส์ตรัมพบว่าแนวโน้มสัญญาณส่วนใหญ่ มีความแปรปรวนของสัญญาณอยู่มาก ยังไม่อาจนำมาระบุถึงความสึกหรอที่เกิดขึ้นบนฟันเฟืองได้