การเปรียบเทียบความสามารถในการรับรู้ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ที่เรียนด้วยวิธีเสนอภาพแบบเดี่ยวและวิธีเสนอภาพแบบผสม

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อเปรียบเทียบความสามารถในการรับรู้ของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นที่มีความสามารถในการรับรู้จากการดูแบบทัศนะและแบบแฮพติคที่เรียนด้วยวิธีเสนอภาพแบบเดี่ยว และวิธีเสนอภาพแบบผสม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้เป็นนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นโรงเรียนอยุธยาวิทยาลัย จังหวัดพระนครศรีอยุธยาที่ผ่านการคัดเลือกด้วยแบบทดสอบโลเวนเฟลด์ เทสท์ ซับเจ็คทีฟ อิมเพรสชั่น (Lowernfeld’s Test Subjective Impression) จำนวน 80 คน ซึ่งมีความสามารถในการรับรู้จาการดูแบบทัศนะกับแบบแฮพติคอย่างละเท่าๆ กัน สุ่มให้ครึ่งหนึ่งของกลุ่มตัวอย่างที่มีความสามารถในการรับรู้จาการดูแบบทัศนะกับแบบแฮพติคเข้ารับการทดลองด้วยวิธีเสนอภาพแบบเดี่ยว และกลุ่มตัวอย่างที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งเข้ารับการทดลองด้วยวิธีเสนอภาพแบบผสม เครื่องมือที่ใช้เป็นสไลด์สีที่ถ่ายในระยะใกล้จากบางส่วนของภาพรวมหรือภาพหลักที่มีเนื้อหาสัมพันธ์กัน 3 ภาพ กลุ่มตัวอย่างที่รับการทดลองด้วยวิธีเสนอภาพแบบผสมจะดูภาพทั้ง 3 พร้อมๆ กันเป็นเวลา 9 วินาที ส่วนกลุ่มตัวอย่างที่รับการทดลองด้วยวิธีเสนอภาพแบบเดี่ยวจะดูภาพทั้ง 3 เรียงตามลำดับกันเป็นเวลาภาพละ 3 วินาที หลังจากนั้นกลุ่มตัวอย่างที่รับการทดลองแต่ละวิธีจะดูภาพของกลุ่มภาพเลือกจำนวน 3 ภาพที่เสนอด้วยวิธีเสนอภาพแบบผสมเป็นเวลา 9 วินาทีแล้วจึงตอบปัญหาว่าภาพในเป็นภาพหลักซึ่งเป็นภาพถ่ายในระยะไกลที่มีรายละเอียดของเนื้อหาจากภาพทั้ง 3 ที่เสนอรวมอยู่การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบ 2 ทางและทดสอบความแตกต่างของคะแนนระหว่างคู่ด้วยวิธีตือกี (เอ) ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. วิธีเสนอภาพแบบผสมทำให้นักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นที่มีความสามารถในการรับรู้จาการดูแบบทัศนะและแบบแฮพติค สามารถเข้าใจเนื้อหาของภาพได้มากกว่าวิธีเสนอภาพแบบเดี่ยว 2. นักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นที่มีความสามารถในการรับรู้จาการดูแบบทัศนะที่เรียนด้วยวิธีเสนอภาพแบบเดี่ยวและวิธีเสนอภาพแบบผสม สามารถเข้าใจเนื้อหาของภาพได้มากกว่านักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้นที่มีความสามารถในการรับรู้จาการดูแบบแฮพติค