สัญญาเฉลี่ยเวลาการใช้อสังหาริมทรัพย์ : ศึกษาเฉพาะกรณีการให้ใช้สิทธิ

Abstract

การวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายในการศึกษาวิเคราะห์ความหมาย ของเขต และรูปแบบของสัญญาและธุรกิจการเฉลี่ย เวลาการใช้อสังหาริมทรัพย์ รวมทั้งผลกระทบของสัญญาและธุรกิจต่อความสงบ เรียบร้อย ของประชาชน ผลการวิจัยพบว่า สัญญาเฉลี่ยเวลาการใช้อสังหาริมทรัพย์ประเภทการให้ใช้สิทธิ เป็นสัญญาต่างตอบแทนที่กำหนดนิติสัมพันธ์ระหว่างผู้พัฒนาโครงการและผู้บริโภค โดยการให้สิทธิผู้บริโภคที่จะได้ครอบครองห้องพักในสถานพักผ่อนตามกำหนดระยะเวลาที่ตกลงกันไว้เป็น เวลา 1 สัปดาห์ต่อปี ตลอดระยะเวลา 20-30 ปี สัญญาประเภทนี้ไม่มีกฎหมายกำหนดรูปแบบโดยเฉพาะ โดยทั่วไปผู้พัฒนาโครงการ เป็นผู้กำหนดข้อตกลงในสัญญา ทำให้ผู้บริโภคไม่ได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายอย่างแท้จริง กล่าวคือ ผู้พัฒนาโครงการจำเป็นต้องเปิด เผยข้อมูลที่สำคัญและจำ เป็นต่อผู้บริโภคก่อน เข้าทำสัญญา แต่บทบัญญัติ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ว่าด้วยนิติกรรมสัญญา ไม่เพียงพอต่อการคุ้มครองผู้บริโภค อย่างไรก็ตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ.2522 ตามมาตรา 22 วรรคสอง (5) สามารถนำมาใช้บังคับได้ก่อนที่จะมีการตรากฎหมายการเฉลี่ยเวลาการใช้อสังหาริมทรัพย์ โดยให้อำนาจคณะ กรรมการด้านโฆษณาออกกฎกระทรวง กำหนดให้ผู้พัฒนาโครงการเปิดเผยรายละเอียดของโครงการให้ ผู้ซื้อทราบก่อนเข้าทำสัญญา ในส่วนการคุ้มครองด้านการเงินของผู้บริโภคจะพบว่า พระราชกำหนดการกู้ ยืมอันเป็นการฉ้อโกงประชาชน พ.ศ.2527 ไม่สามารถนำมาใช้ในการคุ้มครองได้ เนื่องจากเป็นบทบัญญัติในเชิงลงโทษ จึงทำให้ผู้พัฒนาโครงการใช้ช่องว่างทางกฎหมายมาทำการบิดเบือนวัตถุประสงค์ที่แท้จริง โดยใช้รูปแบบการส่งเสริมการขายมาทำให้ผู้บริโภคเกิดความเข้าใจผิด จึงก่อให้เกิดผลกระทบต่อประชาชนส่วนรวมได้ การวิจัยนี้เสนอว่า สมควรที่จะต้องมีการวางรูปแบบของกฎหมายในธุรกิจการเฉลี่ย เวลาการ ใช้อสังหาริมทรัพย์และกำหนดหน่วยงานที่จะเข้ามาควบคุม กำกับและส่งเสริมธุรกิจนี้โดยเฉพาะ