การเปรียบเทียบการใช้กุศโลบายเพ่งความตั้งใจของนักวิ่งมาราธอนเพศชาย ที่ประสบความสำเร็จสูง และประสบความสำเร็จต่ำ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบการใช้กุศโลบายเพ่งความตั้งใจของนักวิ่งมาราธอนเพศชายที่ประสบความสำเร็จสูงและประสบความสำเร็จต่ำ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ เป็นนักวิ่งมาราธอนที่เข้าร่วมการแข่งขันในรายการจอมบึงมาราธอนและวิ่งผ่านเส้นชัย จำนวน 166 คน เป็นนักวิ่งมาราธอนที่ประสบความสำเร็จสูง 83 คน และประสบความสำเร็จต่ำ 83 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น มีค่าดัชนีความสอดคล้อง .93 และค่าสัมประสิทธิ์ความเที่ยง .99 นำข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์ด้วยไมโครคอมพิวเตอร์โปรแกรมสำเร็จรูป เอสพีเอสเอส/พีซี พลัส (SPSS/PC[superscript +] : Statistical Package for the Social Sciences/Personal Computer Plus) เพื่อหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าที (t-test) ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. นักวิ่งมาราธอนเพศชายที่ประสบความสำเร็จสูง มีการใช้กุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบสัมพันธ์กับตนเองมากกว่ากุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบไม่สัมพันธ์กับตนเอง กุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบสัมพันธ์กับตนเองที่ใช้มาก 3 อันดับแรก ได้แก่ มีความตั้งใจต่อการกำหนดจังหวะการก้าวเท้า มีความตั้งใจต่อการเคลื่อนไหวของเท้าซ้าย-ขวา และมีความตั้งใจต่ออัตราการหายใจอยู่เสมอ 2. นักวิ่งมาราธอนเพศชายที่ประสบความสำเร็จต่ำ มีการใช้กุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบไม่สัมพันธ์กับตนเองมากกว่ากุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบสัมพันธ์กับตนเอง กุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบไม่สัมพันธ์กับตนเองที่ใช้มาก 3 อันดับแรก ได้แก่ มีความตั้งใจต่อสิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัว มีความตั้งใจต่อเสียงเชียร์จากผู้ชมข้างเส้นทางที่วิ่งผ่าน และมีความตั้งใจต่อระยะทางวิ่งที่เหลืออยู่ 3. สำหรับการเปรียบเทียบการใช้กุศโลบายเพ่งความตั้งใจของนักวิ่งมาราธอนที่ประสบความสำเร็จสูง และประสบความสำเร็จต่ำ พบว่า 3.1 นักวิ่งมาราธอนเพศชายที่ประสบความสำเร็จสูง มีการใช้กุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบสัมพันธ์กับตนเองมากกว่านักวิ่งมาราธอนเพศชายที่ประสบความสำเร็จต่ำ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3.2 นักวิ่งมาราธอนเพศชายที่ประสบความสำเร็จต่ำ มีการใช้กุศโลบายเพ่งความตั้งใจแบบไม่สัมพันธ์กับตนเองมากกว่านักวิ่งมาราธอนเพศชายที่ประสบความสำเร็จสูงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05