การเปรียบเทียบการเรียนรู้พฤติกรรมเอื้อเฟื้อของเด็กจากตัวแบบในนิทานประกอบภาพกับตัวแบบในนิทานประกอบหุ่นมือ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเปรียบเทียบการเรียนรู้พฤติกรรมเอื้อเฟื้อของเด็กจากตัวแบบในนิทานประกอบภาพ กับตัวแบบในนิทานประกอบหุ่นมือ กลุ่มตัวอย่างเป็นเด็กนักเรียนระดับอนุบาลอายุ 4-6 ปี จากโรงเรียนเทพกาญจนา กรุงเทพมหานคร จำนวน 60 คน แบ่งออกเป็น 3 กลุ่มๆ ละ 20 คน ด้วยวิธีการสุ่มแบบแยกประเภทตามระดับอายุ และเพศ และวิธีสุ่มอย่างง่าย ได้แก่ กลุ่มควบคุม กลุ่มดูตัวแบบในนิทานประกอบภาพ และกลุ่มดูตัวแบบในนิทานประกอบหุ่นมือ เครื่องมือที่ใช้ในการทดลองคือนิทาน 5 เรื่อง ซึ่งแกนของเรื่องเน้นพฤติกรรมเอื้อเฟื้อเป็นหลัก การทดลองได้เสนอตัวแบบนิทานประกอบภาพและตัวแบบนิทานประกอบหุ่นมือ แก่กลุ่มตัวอย่างที่เป็นกลุ่มทดลอง โดยใช้เวลาในการเสนอตัวแบบครั้งละ 15-20 นาที วันละ 1 เรื่อง เป็นเวลา 5 วันติดต่อกัน ส่วนกลุ่มควบคุมไม่เสนอตัวแบบจะอยู่ในห้องเรียนตามปกติ กลุ่มตัวอย่างทั้ง 3 กลุ่มจะได้รับการประเมินพฤติกรรมเอื้อเฟื้อเป็น 3 ระยะ คือ ก่อนการทดลอง ภายหลังการทดลองทันที และภายหลังการทดลอง 2 สัปดาห์ โดยประเมินจากพฤติกรรมการบริจาคท้อฟฟี่ในสถานการณ์ที่กำหนดขึ้น วิเคราะห์ข้อมูลโดยการคำนวณค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบระดับความมีนัยสำคัญ โดยใช้การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว และการทดสอบค่าที ผลการวิจัยพบว่า 1) กลุ่มทดลองที่ดูตัวแบบในนิทานประกอบภาพ กับกลุ่มทดลองที่ดูตัวแบบในนิทานประกอบหุ่นมือ มีพฤติกรรมเอื้อเฟื้อสูงกว่ากลุ่มควบคุมที่ไม่ได้ดูตัวแบบ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2) กลุ่มทดลองที่ดูตัวแบบในนิทานประกอบภาพ กับกลุ่มทดลองที่ดูตัวแบบในนิทานประกอบหุ่นมือ มีพฤติกรรมเอื้อเฟื้อไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ 3) กลุ่มทดลองที่ดูตัวแบบในนิทานประกอบหุ่นมือ มีพฤติกรรมเอื้อเฟื้อภายหลังการทดลอง 2 สัปดาห์ อยู่ในระดับคงที่มากกว่า กลุ่มทดลองที่ดูตัวแบบในนิทานประกอบภาพ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05