การศึกษาทางเศรษฐมิติว่าด้วยการปันส่วนสินเชื่อในระบบธนาคารพาณิชย์ไทย

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มีจุดมุ่งหมายที่จะวัดการปันสินเชื่อ ว่ายังมีอยู่ในระบบธนาคารพาณิชย์หรือไม่ ภายหลังจากการดำเนินนโยบายอัตราดอกเบี้ยเสรีของธนาคารแห่งประเทศไทย โดยอาศัยวิธีการทางเศรษฐมิติในการศึกษา คือ วิธีกำลังสองน้อยที่สุดแบบธรรมดา และวิธีกำลังสองน้อยที่สุดแบบสองขั้น จากผลการประมาณค่าสมการอุปสงค์และอุปทานสินเชื่อที่แท้จริง พบว่า อุปสงค์สินเชื่อที่แท้จริงไม่มีความสัมพันธ์กับอัตราดอกเบี้ยเงินกู้ยืมที่แท้จริง ในขณะที่การเปลี่ยนแปลงของอุปทานที่แท้จริง มีความสัมพันธ์ในทิศทางเดียวกันกับการเปลี่ยนแปลงของอัตราดอกเบี้ยเงินให้กู้ยืมที่แท้จริง ผลการประมาณค่าดังกล่าวแสดงให้เห็นว่า การปันส่วนสินเชื่ออันเกิดจากการไร้ดุลยภาพของการปรับตัวของอัตราดอกเบี้ยเงินให้กู้ยืมที่แท้จริง จะมีผลกระทบต่ออุปทานสินเชื่อเป็นสำคัญ และเมื่อนำปริมาณการปันส่วนสินเชื่อ ที่คำนวณได้จากส่วนต่างระหว่างอุปสงค์และอุปทานสินเชื่อที่แท้จริง เมื่อประมาณค่าด้วยวิธีกำลังสองน้อยที่สุดแบบธรรมดา และวิธีกำลังสองน้อยที่สุดแบบสองขั้น ไปทำการทดสอบทางสถิติ พบว่า ปริมาณการปันส่วนสินเชื่อที่คำนวณได้จากการประมาณค่าด้วยวิธีการทั้งสองไม่มีความแตกต่างกัน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ณ ระดับความเชื่อมั่นที่ 99 เปอร์เซนต์ และเมื่อนำไปทำการทดสอบสมมติฐานการศึกษา พบว่า การดำเนินนโยบายอัตราดอกเบี้ยเสรี ทำให้ปริมาณการปันส่วนสินเชื่อลดลง แสดงให้เห็นว่า ปริมาณปันส่วนสินเชื่อมีอยู่จริงในระบบการเงินของไทย และการดำเนินนโยบายอัตราดอกเบี้ยเสรีของธนาคารแห่งประเทศไทย เพื่อให้อัตราดอกเบี้ยเงินให้กู้ยืมสามารถเคลื่อนไหวตามกลไกตลาดได้อย่างสมบูรณ์ จะส่งผลให้มีการจัดสรรอุปทานสินเชื่อให้อยู่ในระดับที่เหมาะสมกับอุปสงค์สินเชื่อมากขึ้น ปริมาณการปันส่วนสินเชื่อของระบบธนาคารพาณิชย์ลดลง ตลาดเงินมีแนวโน้มเข้าสู่ดุลยภาพมากขึ้น จากผลการศึกษาดังกล่าวนำไปทดสอบความสัมพันธ์เชิงเหตุผลและผลว่า ปริมาณการปันส่วนสินเชื่อจะเป็นเหตุให้เกิดตัวแปรเศรษฐกิจ มหภาคหรือไม่ โดยตัวแปรเศรษฐกิจมหภาคที่สนใจศึกษา ได้แก่ ปริมาณเงินดัชนีราคาผู้บริโภค ดัชนีการลงทุนภาคเอกชน ปริมาณการส่งออก และประมาณการนำเข้า ผลการศึกษาพบว่าปริมาณการปันส่วนสินเชื่อไม่เป็นเหตุให้เกิดตัวแปรเศรษฐกิจมหภาค ยกเว้นตัวแปรปริมาณเงิน