หลักความศักดิ์สิทธิ์แห่งการแสดงเจตนาและข้อจำกัดในสัญญาระหว่างเอกชนที่มีองค์ประกอบระหว่างประเทศ

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีวัตถุประสงค์มุ่งศึกษาถึงหลักความศักดิ์สิทธิ์แห่งการแสดงเจตนาและข้อจำกัดในการเลือกกฎหมายใช้บังคับกับสัญญาระหว่างเอกชนที่มีองค์ประกอบระหว่างประเทศ โดยจะเริ่มศึกษาจากลักษณะทั่วไปของสัญญาก่อนว่า แต่ละองค์ประกอบของสัญญาจะมีจุดเกาะเกี่ยวกับกฎหมายใดตามหลักเกณฑ์ว่าด้วยการขัดกันแห่งกฎหมาย จากนั้นจะศึกษาถึงประวัติความเป็นมา พัฒนาการ ทฤษฎีขอบเขต และข้อจำกัดของหลักความศักดิ์สิทธิ์แห่งการแสดงเจตนาในการเลือกกฎหมายใช้บังคับกับสัญญาระหว่างเอกชนที่มีองค์ประกอบระหว่างประเทศ ผลการศึกษาพบว่า แม้หลักความศักดิ์สิทธิ์แห่งการแสดงเจตนาของคู่สัญญาในการเลือกกฎหมายใช้บังคับกับสัญญาจะเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปของนานาอารยประเทศก็ตาม ก็มิได้หมายความว่าจะสามารถใช้ได้กับทุกส่วนประกอบของสัญญา หากแต่ใช้ได้เฉพาะส่วนที่เป็นสาระสำคัญและผลของสัญญาและภายใต้ขอบเขต ข้อจำกัดของหลักเกณฑ์ว่าด้วยการขัดกันแห่งกฎหมาย เท่านั้น ดังที่ปรากฏในมาตรา 13 แห่งพระราชบัญญัติว่าด้วยการแห่งกฎหมาย พ.ศ. 2481 อย่างไรก็ดี พระราชบัญญัติฉบับนี้ก็ยังไม่เป็นที่แพร่หลายเหมือนกับพระราชบัญญัติหรือกฎหมายฉบับอื่น อาจเป็นเพราะเป็นพระราชบัญญัติที่มีกลไกการทำงานค่อนข้างสลับซับซ้อน จนเป็นเหตุทำให้ผู้ใช้กฎหมายมักจะหลีกเลี่ยงการใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้ แม้ข้อเท็จจริงในคดีจะมีองค์ประกอบต่างประเทศอยู่ด้วย ดังนั้น เพื่อเป็นแนวทางในการป้องกันและแก้ไขปัญหาการขัดกันแห่งกฎหมายที่อาจเกิดขึ้น จึงควรที่จะมีการส่งเสริมให้กฎหมายว่าด้วยการค้าระหว่างประเทศของนานารัฐมีความเป็นหนึ่งอันเดียวกัน หรือที่เรียกว่า การทำกฎหมายการค้าระหว่างประเทศให้เป็นเอกรูปในลักษณะของกฎหมายสารบัญญัติอันมิใช่กฎหมายขัดกัน เพื่อจะได้นำมาซึ่งเสถียรภาพในทางกฎหมายและความแน่นอนในชีวิตทางการค้าระหว่างประเทศของเอกชน ตลอดจนเพื่อสร้างความมั่นใจในการลงทุนทำการค้าในตลาดระหว่างประเทศ