เสียงปฏิภาค ชุด ช-จ-ซ ในบริเวณรอยต่อของภาษาไทยถิ่นในจังหวัดอุตรดิตถ์

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ศึกษาการใช้เสียงปฏิภาคชุด ช – จ – ซ ในบริเวณรอยต่อของภาษาไทยถิ่นในจังหวัดอุตรดิตถ์ วัตถุประสงค์ของการศึกษา เพื่ออธิบายลักษณะภาษาในบริเวณรอยต่อของภาษาทั้งในระดับบุคคลและในระดับจุดเก็บข้อมูล และเพื่อนำผลที่ได้มากำหนดเขตภาษา รวมทั้งศึกษาการปะปนของภาษาในบริเวณรอยต่อของภาษาด้วย การศึกษาครั้งนี้ได้ใช้วิธีเก็บข้อมูลด้วยการส่งแบบสอบถาม ซึ่งประกอบด้วยคำที่ใช้ทดสอบเสียงปฏิภาค 10 คำ แบบสอบถามถูกส่งไปยังอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนในสังกัดสำนักงานการประถมศึกษา จังหวัดอุตรดิตถ์ จำนวนทั้งสิ้น 124 โรงเรียน อาจารย์ใหญ่แต่ละโรงเรียน จะเป็นผู้หาผู้ตอบแบบสอบถามที่เป็นชาวบ้านในหมู่บ้าน จำนวน 5 คน แบบสอบถามที่ได้รับกลับคืนมาคิดเป็นร้อยละ 96.77 ของแบบสอบถามที่ถูกส่งไปทั้งหมด ผลการวิจัยแสดงว่า ในบริเวณรอยต่อของภาษาไทยถิ่นในจังหวัดอุตรดิตถ์ มีภาษาที่ใช้ในระดับบุคคลอยู่ 22 ลักษณะ และภาษาที่ใช้ในระดับจุดเก็บข้อมูล 45 ลักษณะ ภาษาในระดับบุคคล แบ่งออกได้เป็นภาษาเหมือน 4 ลักษณะ และภาษาไม่เหมือน 18 ลักษณะ ภาษาในระดับจุดเก็บข้อมูลแบ่งออกได้เป็นภาษาเหมือน 10 ลักษณะ และภาษาไม่เหมือน 35 ลักษณะ ภาษาที่ใช้มากที่สุดทั้งในระดับบุคคลและในระดับจุดเก็บข้อมูลในบริเวณรอยต่อของภาษาแห่งนี้ คือ ภาษาไทยถิ่นอีสาน เขตภาษาที่พบในบริเวณรอยต่อของภาษาแห่งนี้ มี 7 เขต โดยแบ่งเป็นเขตที่ไม่มีการปะปนของภาษา 3 เขต ได้แก่ เขตภาษาไทยถิ่นกลาง เขตภาษาไทยถิ่นเหนือ และเขตภาษาไทยถิ่นอีสาน และเขตที่มีการปะปนของภาษา 4 เขต ได้แก่ เขตภาษาที่มีการปะปนระหว่างภาษาไทยถิ่นกลาง และภาษาไทยถิ่นเหนือ เขตภาษาที่มีการปะปนระหว่างภาษาไทยถิ่นกลาง และภาษาไทยถิ่นอีสาน เขตภาษาที่มีการปะปนระหว่างภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทยถิ่นอีสาน และเขตภาษาที่มีการปะปนระหว่างภาษาไทยถิ่นกลาง ภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทยถิ่นอีสาน ส่วนการปะปนของภาษาในบริเวณรอยต่อของภาษาแห่งนี้ พบว่า มีการปะปนระหว่างภาษาไทย ถิ่นกลาง และภาษาไทยถิ่นเหนือ 2 ลักษณะ การปะปนระหว่างภาษาไทยถิ่นกลาง และภาษาไทยถิ่นอีสาน 4 ลักษณะ การปะปนระหว่างภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทยถิ่นอีสาน 4 ลักษณะ และการปะปนระหว่างภาษาไทยถิ่นกลาง ภาษาไทยถิ่นเหนือ และภาษาไทยถิ่นอีสาน 2 ลักษณะ