พฤติกรรมการใช้พื้นที่ภายในห้องพักอาศัยในอาคารชุดของกลุ่มผู้ที่ซื้อเพื่อการอยู่อาศัยจริง : กรณีศึกษาโครงการพระราม3-ริเวอร์วิว, ลุมพินี วิลล์ แบริ่ง-ลาซาล, เดอะซี้ดสาทร-ตากสิน และ เดอะแบงค็อค นราธิวาส

Abstract

เมื่อต้นทุนในการพัฒนาโครการอสังหาริมทรัพย์ปรับตัวสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ส่งผลให้ราคาขายสูงขึ้น ประชาชนจำเป็นที่ต้องยอมลดขนาดที่อยู่อาศัยตนเองจากที่อยู่อาศัยแนวราบมาเป็นอาคารชุด ซึ่งมีราคาที่ต่ำกว่า จากการศึกษาพบว่า 5 ปีที่ผ่านมาระดับราคาที่อยู่อาศัยปรับตัวสูงขึ้นเมื่อเทียบกับจำนวนหน่วยโครงการ อาจมีผลจากมูลค่าของที่ดิน และการซื้อเพื่อเก็งกำไร จากการศึกษางานวิจัยที่เกี่ยวข้องพบว่ามีการทำวิจัยเกี่ยวกับปัจจัยในการเลือกซื้อห้องชุดพักอาศัยเพื่อการลงทุน ส่วนงานวิจัยอื่นๆที่เกี่ยวข้องมีการศึกษาเกี่ยวกับการใช้สอยในพื้นที่ห้องพักอาศัยขนาดเล็ก ซึ่งประเด็นศึกษายังไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ผู้พักอาศัยที่เป็นกลุ่มที่ใช้งานจริง และมีกรรมสิทธิ์ จากการศึกษาพบว่าในเรื่องสภาพสังคม และ เศรษฐกิจ ทั้ง 4 โครงการ มีสัดส่วนผู้อยู่อาศัยอายุใกล้เคียงกัน คือ อายุ 28-45 ปี โดยเดอะซี๊ดฯผู้อยู่อาศัยมีอายุน้อยที่สุด เนื่องจากต้องการความสะดวกในการใช้รถไฟฟ้าบีทีเอส การศึกษาอยู่ในระดับ ปริญญาตรี ประกอบอาชีพพนักงานบริษัท ที่อยู่อาศัยเดิมเป็นลักษณะบ้านในกรุงเทพฯ รายได้ต่อครัวเรือนมากกว่า 90,000 บาทต่อเดือน ผู้อาศัยชอบการตกแต่งแบบ Modern classic ใช้งบประมาณในการตกแต่งห้องพักคิดเป็นร้อยละ 2.85-4.47 ของราคาห้องพัก ซึ่งใกล้เคียงกับรายได้ครัวเรือน 1 เดือน โดยเฟอร์นิเจอร์ที่ผู้อาศัยให้ความสำคัญมากที่สุดภายในห้องพัก ได้แก่ เตียง ตู้เสื้อผ้าและตู้เก็บของ เฟอร์นิเจอร์ที่ผู้อาศัยให้ความสำคัญน้อยที่สุดภายในห้องพัก ได้แก่ โต๊ะเครื่องแป้งและโต๊ะทำงาน การใช้พื้นที่ภายในห้องพัก พื้นที่ส่วนพักผ่อน มักใช้ในเชิงอเนกประสงค์ และขาดพื้นที่เก็บของ พื้นที่ส่วนตัว ผู้อาศัยใช้พื้นที่ได้ถูกวัตถุประสงค์แต่พื้นเก็บของไม่เพียงพอ และผู้อยู่อาศัยไม่ให้ความสำคัญกับโต๊ะเครื่องแป้ง พื้นที่ประกอบอาหาร ตู้เก็บของด้านบนชุดครัวก็มีขนาดที่เล็กเกินไป พื้นที่ห้องน้ำ มีการติดตั้งชั้นวางของมาเพิ่มเพื่อการวางของที่มากขึ้น และ พื้นที่ระเบียง ใช้ในการตากผ้า และผู้อาศัยบางส่วนใช้ในการประกอบอาหาร กลุ่มผู้อยู่อาศัยจริงมักมีปัญหาหลักๆในการใช้พื้นที่คือ พื้นที่เก็บของไม่เพียงพอ, การที่โครงการแบ่งพื้นที่ย่อยมากเกินไปไม่ตรงตามการใช้งาน และมีเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่มีความจำเป็น ซึ่งลักษณะการใช้พื้นที่ขนาดเล็กมักเป็นไปในเชิงอเนกประสงค์โดยรวมพื้นที่การนั่งเล่น, ทำงาน และรับประทานอาหารเข้าด้วยกัน ผู้ประกอบการควรเตรียมพื้นที่ภายในห้องพักอาศัยที่ให้เหมาะสมกับการใช้งาน โดยคำนึงถึงความต้องการและพฤติกรรมของผู้อยู่อาศัยเป็นหลัก เฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นควรใช้งานได้ตามวัตถุประสงค์ สามารถเก็บของได้ในตัว โดยรวมเฟอร์นิเจอร์หลายชิ้นไว้ในชิ้นเดียวเพื่อประหยัดพื้นที่และได้ประโยชน์สูงสุด และยกเลิกเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่มีความจำเป็น เพื่อนำค่าใช้จ่ายในส่วนนั้นๆมาใช้ประโยชน์สูงสุด ส่วนพื้นที่ภายนอกห้องพักอาศัยผู้ประกอบการสามารถเตรียมพื้นที่เก็บของและพื้นที่ตากผ้าส่วนกลางไว้เพื่อเป็นทางเลือกให้กับผู้อยู่อาศัย