การใช้ไคโตซานและเซลลูเลสในการกำจัดหมึกจากกระดาษที่พิมพ์ด้วยโทนเนอร์ด้วยวิธีลอยฟองอากาศ

Abstract

งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาผลของการใช้ไคโตซานร่วมกับเอนไซม์เซลลูเลส ในการกำจัดหมึกออกจากกระดาษที่พิมพ์ด้วยหมึกโทนเนอร์ด้วยวิธีการลอยฟองอากาศ การทดลองตอนแรกเริ่มจากการหาปริมาณไคโตซานที่เหมาะสม โดยมีการใช้ไคโตซาน 4 ระดับคือ ร้อยละ 0, 0.1, 0.2 และ 0.3 ของน้ำหนักเยื่อแห้ง จากการทดลองพบว่าปริมาณไคโตซานที่เหมาะสมคือร้อยละ 0.2 ของน้ำหนักเยื่อแห้ง เพราะให้ค่าปริมาณหมึกที่เหลืออยู่ต่ำสุดในขณะที่ให้ค่าความขาวสว่างและค่าความแข็งแรงสูงสุด จากนั้นจึงนำค่าที่ได้ไปใช้ในการทดลองตอนที่สอง ซึ่งเป็นการศึกษาผลของการใช้ไคโตซาน เอนไซม์เซลลูเลส และระยะเวลาพักเยื่อทิ้งไว้ให้เอนไซม์ทำปฏิกิริยา ที่มีต่อประสิทธิภาพของการกำจัดหมึกพิมพ์ออกจากกระดาษ จากการทดลองพบว่าการใช้ปริมาณไคโตซานที่สูงขึ้นส่งผลให้ค่าปริมาณหมึกที่เหลืออยู่มีค่าสูงขึ้น ซึ่งไม่สอดคล้องกับค่าความขาวสว่างที่มีค่าเพิ่มขึ้น การใช้ปริมาณเอนไซม์ที่สูงขึ้นส่งผลให้ค่าปริมาณหมึกที่เหลืออยู่สูงขึ้นและค่าความขาวสว่างลดลงเมื่อใช้ระยะเวลาพักเยื่อทิ้งไว้ให้เอนไซม์ทำปฏิกิริยานานขึ้น ส่งผลให้ค่าปริมาณหมึกที่เหลืออยู่และค่าความขาวสว่างเพิ่มขึ้น ปริมาณไคโตซานที่สูงขึ้นยังส่งผลทำให้ดรรชนีความแข็งแรงต่อแรงดึงและต้านทานแรงฉีกเพิ่มขึ้น เมื่อใช้ปริมาณเอนไซม์ที่สูงขึ้น ส่งผลให้ค่าดรรชนีความแข็งแรงต่อแรงดึงมีค่าสูงขึ้นแต่ดรรชนีความต้านทานแรงฉีกกลับลดต่ำลง และเมื่อใช้ระยะเวลาพักเยื่อทิ้งไว้ให้เอนไซม์ทำปฏิกิริยานานขึ้น ส่งผลให้ค่าดรรชนีความแข็งแรงต่อแรงดึงและต้านทานแรงฉีกมีค่าเพิ่มขึ้นปริมาณไคโตซาน ปริมาณเอนไซม์เซลลูเลส และระยะเวลาที่พักเยื่อทิ้งไว้ให้เอนไซม์ทำปฏิกิริยา ทั้งสามตัวแปรส่งผลให้ค่าสภาพระบายได้ทั้งก่อนและหลังกำจัดหมึกออกมีค่าเพิ่มขึ้น แต่ตัวแปรทั้งสามไม่มีผลต่อค่าปริมาณผลผลิตที่ได้