ผลของเอ็น-(ทู-โพรพิลเพนทาโนอิล) ยูเรีย ต่อคอร์ติคัลสเปรดดิง ดีเพรสชัน ในหนูแรท

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของเอ็น-(ทู-โพรพิลเพนทาโนอิล) ยูเรีย ต่อการเกิดคอร์ติคัลสเปรดดิง ดีเพรสชัน การเปลี่ยนแปลงของระดับสารสื่อประสาทที่เป็นกรดอะมิโนบริเวณซีรีบรัล คอร์เท็กซ์ และการกระตุ้นระบบรับความเจ็บปวดในหนูแรทเพศผู้ ขนาดน้ำหนักตัว 200-300 กรัม สลบหนูแรทด้วยยูรีเทรนขนาด 1.5 กรัมต่อกิโลกรัม จากนั้นยึดศีรษะหนูแรทไว้กับ stereotaxic frame เปิดผิวหนังที่บริเวณศีรษะของหนูแรทแล้วเจาะรู 2 รู โดยรูด้านหน้าใช้ในการบันทึกการทำงานและเก็บสารสื่อประสาทของซีรีบรัล คอร์เท็กซ์ รูด้านหลังใช้สำหรับวางผลึกโพแทสเซียมคลอไรด์ขนาด 3 มิลลิกรัม หลังจากนั้นฝัง microdialysis probe และ glass electrode บริเวณรูด้านหน้า แล้วให้สารทดสอบ คือ คาร์บอกซีเมทิลเซลลูโลส(ซีเอ็มซี) ขนาด 1 มล/กก วาลโปรเอท(วีพีเอ) ขนาด 200 มก/กก และวีพียู ขนาด 70 และ 140 มก/กก ตามลำดับ โดยการฉีดเข้าทางช่องท้อง จากนั้นกระตุ้นให้เกิดปรากฎการณ์คอร์ติคัลสเปรดดิง ดีเพรสชัน โดยการวางผลึกโพแทสเซียมคลอไรด์ เก็บตัวอย่างเป็นเวลา 90 นาที ดูการเปลี่ยนแปลงของพื้นที่ใต้กราฟและความสูงของดีโพลาไรเซซันแต่ละครั้ง รวมทั้งระยะเวลาระหว่างเกิดดีโพลาไรเซซัน ความถี่ของการเกิดดีโพลาไรเซซัน และระยะเวลาของการเกิดดีโพลาไรเซซันครั้งต่อไป นอกจากนี้ยังเก็บระดับสารสื่อประสาททุกๆ 30 นาที นำไปวิเคราะห์หาปริมาตรสารสื่อประสาท ด้วยเครื่อง High Performance Liquid Chromatography by Fluorescence Detector หลังจากนั้นนำเอาส่วนของสมองและไขสันหลังไปศึกษาทางอิมมูโนฮีสโตเคมมิสทรีเพื่อประเมินการแสดงออกของโปรตีนฟอสที่บริเวณซีรีบรัล คอร์เท็กซ์และกลุ่มเซลล์ประสาทไทรจิมินัลนิวเคลียส คอดาลิส จากผลการศึกษาพบว่าการกระตุ้นด้วยโปแตสเซียมคลอไรด์สามารถกระตุ้นให้เกิดดีโพลาไรเซซันที่บริเวณซีรีบรัล คอร์เท็กซ์ โดยในกลุ่มที่ได้รับวีพีเอและวีพียูพบว่า ความถี่ ความสูงและพื้นที่ใต้กราฟของการเกิดดีโพลาไรเซซันจะลดลง แต่ช่วงระยะเวลาของการเกิดดีโพลาไรเซซันครั้งถัดไปจะเพิ่มขึ้น ในขณะที่ไม่มีผลต่อระยะเวลาระหว่างที่เกิดดีโพลาไรเซซัน นอกจากนี้พบว่าระดับสารสื่อประสาทในกลุ่มที่ได้รับวีพีเอและวีพียูมีระดับสารสื่อประสาททั้งชนิดกระตุ้น (กลูตาเมทและแอสพาเตท) และชนิดยับยั้ง (กาบาและไกลซีน) ระบบประสาทส่วนกลางลดลง โดยเฉพาะระดับของกลูตาเมทที่มีระดับลดลงมากที่สุด สำหรับการศึกษาอิมมูโนฮิสโตเคมมิสทรีของโปรตีนฟอสพบว่าวีพีเอและวีพียูสามารถลดระดับการแสดงออกของโปรตีนฟอสที่บริเวณซีรีบรัล คอร์เท็กซ์และกลุ่มเซลล์ประสาทไทรจิมินัลนิวเคลียส คอดาลิสได้ จากผลการศึกษาในครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าวีพีเอและวีพียูมีสามารถลดการเกิดคอร์ติคัลสเปรดดิง ดีเพรสชัน ลดระดับของกลูตาเมท และลดการทำงานของกลุ่มเซลล์ประสาทไทรจิมินัลนิวเคลียส คอดาลิส โดยที่พีวียูสามารถออกฤทธิ์ได้ดีกว่า วีพีเอ ซึ่งเป็นสารต้นแบบของวีพียู จึงควรที่จะมีการศึกษาต่อไปเพื่อพัฒนาวีพียูมาใช้ประโยชน์ในโรคไมเกรนเช่นเดียวกับวีพีเอ