การแปรของเสียงพยัญชนะท้าย (1) ในคำยืมภาษาอังกฤษในภาษาไทยตามวัจนลีลาและพื้นฐานการศึกษา

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาการแปรของเสียงพยัญชนะท้าย (1) ในคำยืมภาษาอังกฤษในภาษาไทยเพื่อดูรูปแปรที่ปรากฏและอัตราการปรากฏของรูปแปรแต่ละรูปพร้อมทั้งพิจารณาความสัมพันธ์ตามตัวแปรทางสังคม 2 ประการ ได้ วัจนลีลาและพื้นฐานการศึกษา ข้อมูลในการวิเคราะห์ได้มาจากกลุ่มตัวอย่างซึ่งเป็นพนักงานธนาคาร ที่พูดภาษาไทยกรุงเทพฯ จำนวน 40 คน มีพื้นฐานการศึกษาต่างกัน คือ ระดับปริญญาตรี 20 คน แบ่งเป็นเพศหญิง 10 คน และเพศชาย 10 คน และระดับ ปวช. 20 คน แบ่งเป็นเพศหญิง 10 คน และเพศชาย 10 คน โดยศึกษาในวัจนลีลา 3 แบบ คือ การสัมภาษณ์ การอ่านข้อความ และการอ่านรายการคำ ซึ่งเรียงลำดับจากวัจนลีลาที่มีความเป็นทางการน้อย ไปถึงวัจนลีลาที่มีความเป็นทางการมาก คำยืมที่ใช้ทดสอบเป็นคำยืมประเภททับศัพท์จากภาษาอังกฤษจำนวน 24 คำ เป็นคำที่มีเสียงพยัญชนะท้ายเป็นหน่วยเสียงข้างลิ้น-ปุ่มเหงือก /l/ ในภาษาอังกฤษ และเป็นคำที่สะกดด้วยพยัญชนะท้าย ล จากผลการวิเคราะห์ ผู้วิจัยพบว่า การแปรของเสียงพยัญชนะท้าย (l) ในคำยืม มีการปรากฏเป็น 4 รูปแปรที่สำคัญๆ ได้แก่ [l], [n], [ɹ] และ [w] รูปแปรที่ปรากฏมากที่สุดคือ [n] รองลงมาคือ [l] , [ɹ] และ [w] ตามลำดับ ผลการศึกษาในเชิงสถิติแสดงว่าตัวแปรทางสังคมทั้งวัจนลีลาและพื้นฐานการศึกษา มีความสัมพันธ์กับการแปรของเสียงพยัญชนะท้าย (l) ในคำยืม อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับความเชื่อมั่น .01 กล่าวคือ ในด้านวัจนลีลา รูปแปร [l] ปรากฏในวัจนลีลาที่มีความเป็นทางการมาก มากกว่าในวัจนลีลาที่มีความเป็นทางการน้อย ขณะที่รูปแปร [n] , [ɹ] และ [w] ปรากฏในวัจนลีลาที่มีความเป็นทางการน้อย มากกว่าในวัจนลีลาที่มีความเป็นทางการมาก สำหรับพื้นฐานการศึกษานั้น รูปแปร [l] ปรากฏในกลุ่มพื้นฐานการศึกษาระดับปริญญาตรีมากกว่าในกลุ่มพื้นฐานการศึกษาระดับ ปวช. ขณะที่รูปแปร [n] , [ɹ] และ [w] ปรากฏในกลุ่มพื้นฐานการศึกษาระดับ ปวช. มากกว่าในกลุ่มพื้นฐานการศึกษาระดับปริญญาตรี