พัฒนาการหลักสูตรศิลปศึกษา ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น พุทธศักราช 2438 ถึง 2535

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพัฒนาการหลักสูตรศิลปศึกษา ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น ตั้งแต่ พ.ศ.๒๔๓๘ ถึง ๒๕๓๕ ในด้านจุดมุ่งหมาย เนื้อหาสาระ กระบวนการเรียนการสอน และการประเมินผล โดยใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงประวัติศาสตร์ ผลการวิจัยพบว่า ๑ . จุดมุ่งหมายของหลักสูตร มีพัฒนาการดังนี้ - พ.ศ.๒๔๓๘ - ๒๔๗๔ กำหนดจุดมุ่งหมายในระดับรายวิชา เน้นด้านทักษะพิสัยและจิตพิสัย - พ.ศ.๒๔๗๕ - ๒๕๒0 กำหนดจุดมุ่งหมายในระดับหมวดวิชา และรายวิชา เน้นด้านพุทธิพิสัย จิตพิสัยและทักษะพิสัย - พ.ศ.๒๕๒๑ - ๒๕๓๕ กำหนดจุดมุ่งหมายในระดับกลุ่มวิชา และรายวิชา เน้นด้านพุทธิพิสัย จิตพิสัยและทักษะพิสัย ๒. เนื้อหาสาระของหลักสูตร มีพัฒนาการดังนี้ - พ.ศ.๒๔๓๘ - ๒๔๗๔ จัดเป็นหลักสูตรแบบแยกรายวิชา โดยจัดลำดับความยากง่าย ของ เนื้อหา ตามระดับชั้นเรียน - พ.ศ.๒๔๗๕ – ๒๕๒0 มีการจัดหลักสูตรสองรูปแบบ คือ แบบสหสัมพันธ์ โดยจัดเนื้อหา ให้มีความสัมพันธ์กัน และแบบหมวดวิชา โดยรวมเนื้อหาวิชาที่เกี่ยวข้องกันเป็นหมวดวิชา - พ.ศ. ๒๕๒๑ - ๒๕๓๕ จัดเป็นหลักสูตรแกนกลางมีวิชาบังคับและวิชาเลือกเนื้อหาแต่ละวิชามีความสมบูรณ์ในตัวเอง ๓ . กระบวนการเรียนการสอน มีพัฒนาการดังนี้ - พ.ศ.๒๔๓๘ - ๒๔๗๔ การสอนครูเป็นศูนย์กลางในการจัดการเรียนการสอน โดยยึดเนื้อหาวิชาตามหลักสูตรเป็นหลัก - พ.ศ.๒๔๗๕ - ๒๕๒0 การสอนครูเป็นศูนย์กลางในการจัดการเรียนการสอน โดยเน้นการใช้กิจกรรมทางศิลปะตามวัยของผู้เรียน - พ.ศ.๒๕๒๑ - ๒๕๓๕ การสอนใช้ครูเป็นศูนย์กลางและใช้นักเรียนเป็นศูนย์กลาง โดยนักเรียนมีอิสระในการเลือกเรียน และทำกิจกรรม ๔. การประเมินผล มีพัฒนาการดังนี้ - พ.ศ.๒๔๓๘ - ๒๔๗๔ การประเมินผลครอบคลุมด้านทักษะพิสัย และจิตพิสัย เน้นการวาดเหมือนจริง - พ.ศ.๒๔๗๕ - ๒๕๒0 การประเมินผลครอบคลุมด้านพุทธิพิสัย จิตพิสัย และทักษะพิสัย เน้นความแตกต่างระหว่างบุคคล - พ.ศ.๒๕๒๑ -๒๕๓๕การประเมินผลครอบคลุมด้านพุทธิพิสัยจิตพิสัยและทักษะพิสัย มีการกำหนดเกณฑ์การประเมินที่ชัดเจนเน้นพฤติกรรมและผลงาน