การศึกษาการซ้อนคำในภาษาไทย

Abstract

วิทยานิพนธ์เล่มนี้มุ่งศึกษาการซ้อนคำในภาษาไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยถึงสมัยรัชกาลที่ ๗ (เวลาประมาณก่อนการเปลี่ยนแปลงการปกครองวันที่ ๒๔ มิถุนายน พ.ศ.๒๔๗๕) เพื่อศึกษาลักษณะการซ้อนคำที่มาและวัตถุประสงค์ของการซ้อนคำ การซ้อนคำในภาษาไทยเป็นวิธีการหนึ่งในการสร้างคำขึ้นใช้ในภาษาไทยซึ่งเกิดจากการซ้อนคำหรือกลุ่มคำตั้ง แต่ ๒ ถึง ๔ หน่วย ซึ่งมีความหมายเหมือนกัน คล้ายคลึงกันหรือตรงข้ามกัน ผู้วิจัยได้ศึกษาการซ้อนคำที่เกิดจากความหมายทั้ง ๓ ประเภท ในด้านลักษณะหน้าที่และที่มาของคำที่นำมาซ้อนกัน นอกจากนั้นยังได้ศึกษาการพัฒนาการซ้อนคำตั้งแต่สมัยดั้งเดิม ผลการศึกษาแสดงว่าคำหรือกลุ่มคำซึ่งนำมาซ้อนกันนั้นมีสาเหตุมาจากความหมายซึ่งเหมือนกัน คล้ายคลึงกันหรือตรงข้ามกัน โดยไม่คำนึงว่าลักษณะของคำจำนวนพยางค์ ที่มาของคำที่นำมาซ้อนกัน ระดับของคำ ฯลฯ แตกต่างกันหรือไม่ การซ้อนคำดังกล่างในบางกรณีทำให้เกิดคำซ้อน ซึ่งจะมีความหมาย ๓ ประเภท คือความหมายเป็นความหมายเดียว ความหมายเพิ่มจากความหมายเดิมของหน่วยแต่ละหน่วย และความหมายเป็นความหมายรวม ผลการสำรวจทัศนคติของคนไทย ๘๐ คน ต่อการซ้อนคำ ปรากฏว่าร้อยละ ๗๒.๕ เห็นว่าบทความภาษาไทยที่มีการซ้อนคำไพเราะสละสลวยกว่าบทความที่ไม่มีการซ้อนคำ ข้อสังเกตประการหนึ่งที่พบก็คือ การซ้อนคำซึ่งแต่เดิมเป็นการซ้อนคำหรือกลุ่มคำธรรมดาได้พัฒนาเป็นการซ้อนสลับและการซ้อนซ้ำ