การศึกษาการยอมรับเด็กที่มีความต้องการพิเศษในชั้นเรียนร่วมระดับปฐมวัย ของโรงเรียนแกนนำจัดการเรียนร่วมในกรุงเทพมหานคร

Abstract

ศึกษาการยอมรับเด็กที่มีความต้องการพิเศษของครูและเด็กปกติในชั้นเรียนเรียนร่วมระดับปฐมวัยในโรงเรียนแกนนำจัดการเรียนร่วม กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยครูประจำชั้นชั้นเรียนเรียนร่วมจำนวน 10 คน และเด็กปกติ 140 คน จากโรงเรียนแกนนำจัดการเรียนร่วม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ แบบสังเกต และแบบวัดสังคมมิติ ผลการวิจัยดังนี้ 1) การแสดงพฤติกรรมการยอมรับเด็กที่มีความต้องการพิเศษในชั้นเรียนเรียนร่วม ครูส่วนใหญ่ แสดงพฤติกรรมทั้งทางกายและทางวาจาโดยพฤติกรรมทางกายที่พบมากที่สุดคือ การสบตาเด็กที่มีความต้องการพิเศษขณะพูดคุย สัมผัสจับต้องตัวเด็กและช่วยเหลือในการดำเนินกิจวัตรประจำวัน พฤติกรรมทางวาจาที่พบมากที่สุดคือ พูดคุย ซักถามเกี่ยวกับเรื่องราวทั่วไป พูดกระตุ้น เรียกชื่อให้เด็กเกิดความสนใจหรือกลับมาสนใจในงานที่เด็กทำ ด้านการจัดการเรียนการสอน ครูแสดงพฤติกรรมส่งเสริมให้เด็กช่วยเหลือตนเองให้ใกล้เคียงกับเด็กปกติ ครูมีการจัดกิจกรรมและมีการช่วยเหลือในการดำเนินกิจกรรมการเรียน 2) ความคิดเห็นของครู พบว่า ความคิดเห็นต่อการจัดการเรียนร่วม ครูส่วนใหญ่มองว่าการจัดการเรียนร่วมก่อให้เกิดประโยชน์ต่อเด็กที่มีความต้องการพิเศษ มากกว่าการเข้าเรียนโรงเรียนเฉพาะสำหรับเด็กที่มีความต้องการพิเศษ สำหรับความคิดเห็นต่อตัวเด็กที่มีความต้องการพิเศษ ครูส่วนใหญ่รู้สึกรัก เอ็นดู ผูกพัน กับเด็กที่มีความต้องการพิเศษมากเนื่องจากครูดูแลช่วยเหลือเด็กที่มีความต้องการพิเศษอย่างใกล้ชิด 3) การยอมรับเด็กที่มีความต้องการพิเศษในชั้นเรียนเรียนร่วมของเด็กปกติ พบว่า พฤติกรรมด้านการทำกิจกรรมที่มีผลคะแนนต่ำกว่าด้านอื่น ตามมาด้วยพฤติกรรมการยอมรับด้านการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ พฤติกรรมการยอมรับด้านการช่วยเหลือ และด้านที่ได้รับคะแนนมากที่สุดคือ ด้านการใกล้ชิดทางกาย อย่างไรก็ตาม คะแนนของเด็กที่มีความต้องการพิเศษที่ได้รับนั้นต่ำกว่าคะแนนเฉลี่ยในทุกด้าน