การห้ามทำลายล้างเผ่าพันธุ์ในฐานะเป็นกฎหมายที่มีลักษณะบังคับเด็ดขาดในกฎหมายระหว่างประเทศ

Abstract

กฎหมายที่มีลักษณะบังคับในกฎหมายระหว่างประเทศไม่มีเกณฑ์ที่ชัดเจน ทำให้การพิสูจน์ว่าบรรทัดฐานใดของกฎหมายระหว่างประเทศที่มีลักษณะบังคับเด็ดขาดทำได้ยาก ผู้เขียนได้ศึกษาการห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ ซึ่งได้รับการยอมรับว่าเป็นกฎหมายที่มีลักษณะบังคับเด็ดขาด โดยอาศัยบ่อเกิดของกฎหมายระหว่างประเทศ ที่เกี่ยวข้องกับการห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ และการนำการห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ไปใช้ในศาลระหว่างประเทศ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงลักษณะบังคับเด็ดขาดของการห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ และมีผลผูกพันแบบเด็ดขาดกับรัฐทุกรัฐ อันได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางจากสังคมระหว่างประเทศ จากการศึกษาพบว่า บ่อเกิดของกฎหมายระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับการห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ ล้วนแสดงให้เห็นถึงลักษณะบังคับเด็ดขาดและมีผลผูกพันธุ์แบบเด็ดขาดกับรัฐทุกรัฐ ซึ่งเห็นได้จากการทำอนุสัญญาทำลายล้างเผ่าพันธุ์ และการกำจัดข้อจำกัดต่างๆ ในธรรมนูญกรุงโรม รวมไปถึงบ่อเกิดของกฎหมายระหว่างประเทศอื่น เช่น แนวปฏิบัติของรัฐ ซึ่งสอดคล้องกับทางปฏิบัติของรัฐ ที่ไม่อนุญาตให้รัฐหรือบุคคลใดสามารถปฏิเสธขัดแย้งได้ การละเมิดต่อบรรทัดฐานของกฎหมายระหว่างประเทศ นำมาซึ่งความรับผิดชอบทั้งในส่วนของรัฐและปัจเจกเอกชน อันจะเห็นได้จากการจัดตั้งศาลอดีตยูโกลลาเวียและศาลรวันดา เพื่อนำตัวบุคคลผู้กระทำผิดมาลงโทษ และคำวินิจฉัยของศาลดังกล่าว ที่แสดงถึงลักษณะบังคับเด็ดขาดของการห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ ข้อสนับสนุนอีกส่วนหนึ่งมาจากคำพิพากษาของศาลยุติธรรมระหว่างประเทศ ที่แสดงให้เห็นถึงความรับผิดชอบของรัฐที่เป็นไปในแนวทางเดียวกัน รวมทั้งการบังคับใช้การห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์โดยสหประชาชาติ แสดงถึงค่าบังคับของบรรทัดฐานที่มีศักดิ์สูงสุดของสังคมระหว่างประเทศเป็นอย่างดี จากผลที่ได้ ผู้เขียนจึงเสนอให้รัฐต่างๆ ควรมีการ่วมมือกันกำจัดข้อจำกัดต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับการบังคับใช้การห้ามการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ทั้งในกฎหมานภายในและกฎหมายระหว่างประเทศ ซึ่งจะทำให้เกิดการพัฒนาของกฎหมายที่มีลักษณะบังคับเด็ดขาด อันจะนำมาซึ่งการพัฒนาของสังคมระหว่างประเทศ ทั้งในแง่ของหลักนิติธรรมและอารยธรรมของมวลมนุษยชาติ