การวางหลักประกัน และการปล่อยเรือและลูกเรือโดยพลันตามอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล ค.ศ. 1982

Abstract

ศึกษาหลักเกณฑ์ วิธีการ และแนวปฏิบัติในการวางหลักประกัน และการปล่อยเรือและลูกเรือโดยพลัน อันเป็นกลไกในการบังคับใช้กฎหมายของรัฐชายฝั่งในเรื่องทรัพยากรที่มีชีวิตในเขตเศรษฐกิจจำเพาะ ตามบทบัญญัติของอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยกฎหมายทะเล ค.ศ. 1982 มาตรา 73 วรรค 2 โดยจากบทบัญญัติดังกล่าวนี้หากเมื่อพิจารณาถึงสารัตถะในตัวบทบัญญัติแล้วจะเห็นได้ว่า กฎหมายได้มีการวางหลักเอาไว้อย่างกว้างขวาง เนื่องจากได้บัญญัติให้เป็นหน้าที่ของรัฐชายฝั่งในการที่จะต้องปล่อยเรือและลูกเรือ โดยอยู่ภายใต้เงื่อนไขของการวางหลักประกันอย่างเหมาะสม แต่สิ่งที่เป็นปัญหาอันนำมาซึ่งการพิจารณาศึกษาในกรณีนี้คือ การที่มิอาจทราบได้ว่าการกำหนดมูลค่าของหลักประกันสำหรับปล่อยเรือและลูกเรือนั้น จะต้องมีมูลค่าเป็นเท่าไหร่จึงจะมีความเหมาะสมดังที่กล่าว จากการศึกษาพบว่า การนำหลักกฎหมายในเรื่องนี้ไปใช้นั้นเกิดปัญหา เนื่องจากรัฐชายฝั่งมักจะบัญญัติกฎหมาย และบังคับใช้กฎหมายในลักษณะที่ไม่สอดคล้องกับอนุสัญญาฯ ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการที่เรือและลูกเรือจะได้รับการปล่อย อาทิเช่น การที่กฎหมายกำหนดให้ลงโทษจำคุกลูกเรือ และให้มีการริบเรือได้ การที่มีหลักเกณฑ์ในการวางหลักประกันแต่ไม่มีความเหมาะสมในการกำหนดมูลค่าของหลักประกัน หรือการที่ไม่มีหลักเกณฑ์ดังกล่าวในเรื่องนี้เลย ด้วยเหตุดังที่ยกตัวอย่างจึงทำให้หลักเกณฑ์ในการวางหลักประกันอย่างเหมาะสมนั้นไม่อาจเกิดขึ้นได้ ดังนั้นเพื่อให้บทบัญญัติของกฎหมายในมาตรานี้มีประสิทธิภาพรัฐชายฝั่งต่างๆ มิว่าจะเป็นภาคีหรือไม่ จึงควรที่จะบัญญัติกฎหมายและบังคับใช้กฎหมายที่เป็นไปอย่างสอดคล้องกับเจตนารมณ์ของอนุสัญญาฯ ที่ต้องการให้การละเมิดกฎหมายทางการประมงนั้นเป็นไปในทางแพ่ง และควรที่จะมีหลักกฎหมายสำหรับการกำหนดมูลค่าของหลักประกันในการปล่อยเรือและลูกเรืออย่างเหมาะสม โดยต้องคำนึงถึงสิทธิของรัฐอื่นๆ ที่พึงมีในเขตเศรษฐกิจจำเพาะของตนเป็นสำคัญ