การสื่อสารในการฟื้นฟูสภาพจิตใจเด็กและเยาวชนในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชน

Abstract

การวิจัยเรื่อง การสื่อสารในการฟื้นฟูสภาพจิตใจเด็กและเยาวชนในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชน มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการสื่อสารที่เจ้าหน้าที่และญาติใช้กับเด็กและเยาวชน ศึกษาการรับรู้ของเด็กและเยาวชน และศึกษาบรรยากาศการสื่อสารในแง่อวัจนภาษาภายในศูนย์ฝึกฯ ซึ่งกลุ่มตัวอย่าง แบ่งเป็น 3 กลุ่ม คือ กลุ่มเจ้าหน้าที่ กลุ่มญาติ และกลุ่มเด็กและเยาวชน เก็บข้อมูลแบบสหวิธีการ โดยใช้การสำรวจ(กลุ่มตัวอย่างจำนวน 366 คน) การสัมภาษณ์เชิงลึก (กลุ่มผู้ให้ข้อมูลจำนวน 20 คน) และการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วม เก็บข้อมูลในศูนย์ฝึกและอบรมเด็กและเยาวชน 4 แห่ง คือ บ้านกรุณา บ้านมุทิตา บ้านอุเบกขา และบ้านปรานี (3 แห่งแรกเป็นศูนย์ฝึกฯเด็กและเยาวชนชาย แห่งสุดท้ายเป็นศูนย์ฝึกฯเด็กและเยาวชนหญิง) วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติบรรยาย(ค่าเฉลี่ย,ค่าร้อยละ)และสถิติอนุมาน(T-test,One way ANOVA,Chi-square)โดยใช้โปรแกรม SPSS ผลการวิจัยพบว่า 1.ลักษณะคำพูดที่เจ้าหน้าที่ใช้พูดกับเด็กและเยาวชนเป็นประจำหรือพูดบ่อยที่สุด คือ การพูดโน้มน้าวชักจูงให้เลิกกระทำผิด (ร้อยละ 39.6 ) และ รองลงมา คือ คำพูดปลอบใจ ให้กำลังใจ (ร้อยละ 37.5) มีการใช้สัมผัสในระดับที่น้อยกว่าญาติ 2.ลักษณะคำพูดที่ญาติใช้พูดกับเด็กและเยาวชนเป็นประจำหรือพูดบ่อยที่สุดในเวลาที่มาเยี่ยม คือ การพูดโน้มน้าวชักจูงให้เลิกกระทำผิด (ร้อยละ 67.7 )และรองลงมา คือ คำพูดปลอบใจ ให้กำลังใจ (ร้อยละ 64.5) 3.คำพูดที่เด็กและเยาวชนได้ยินมากที่สุดทั้งจากเจ้าหน้าที่และญาติคือ การพูดโน้มน้าวใจให้เลิกกระทำผิด,ได้รับสัมผัสจากญาติมากกว่าเจ้าหน้าที่และมีความรู้สึกที่ดีต่อการสื่อสารที่ได้รับจากบุคคลทั้งสองกลุ่ม 4.บรรยากาศการสื่อสารที่ปรากฏภายในศูนย์ฝึกเป็นบรรยากาศที่ผสมผสานกันทั้งแบบขาดอิสระถูกควบคุมร่วมกับบรรยากาศผ่อนคลายเหมาะสมกับการฟื้นฟูสภาพจิตใจ