ปัจจัยกำหนดอายุครบกำหนดในการออกหุ้นกู้เอกชน

Abstract

วิทยานิพนธ์ฉบับนี้มีจุดมุ่งหมาย เพื่อศึกษาลักษณะของอายุครบกำหนด และปัจจัยกำหนดอายุครบกำหนดในการออกหุ้นกู้เอกชน ที่ทำการซื้อขายผ่านชมรมผู้ค้าตราสารหนี้ (Bond Dealer Club) ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1992 ถึงปี ค.ศ. 1996 ผลการศึกษา ลักษณะของอายุครบกำหนดของหุ้นกู้เอกชนจำนวน 97 ตราสารพบว่า กว่า 75% หุ้นกู้ทั้งหมดเป็นหุ้นกู้ที่มีอายุครบกำหนด 3 ปี 6 ปี และ 7 ปี ทั้งนี้เพราะเหตุผล 2 ประการคือ หุ้นกู้ที่มีอายุครบกำหนดเหล่านี้เป็นหุ้นกู้ที่มีความนิยมซื้อขายกันในตลาดรองตราสารหนี้ จึงเป็นตราสารที่มีสภาพคล่องสูงกว่าตราสารที่มีอายุครบกำหนดอื่นๆ จึงทำให้เกิดความสะดวกในการคิดต้นทุน ในการนำหุ้นกู้ออกขายในตลาด และ อายุครบกำหนดของหุ้นกู้เหล่านี้ เป็นอายุครบกำหนดที่นิยมในการสว็อป (SWAP) อัตราดอกเบี้ยของหุ้นกู้ที่มีขนาดของเงินกู้ยืมและอายุครบกำหนดเท่ากันด้วย และผลการศึกษาจากแบบจำลองสมการถดถอยของปัจจัยกำหนดอายุครบกำหนดในการออกหุ้นกู้เอกชนตามทฤษฎี The Contracting-cost Hypothesis, The Signalling Hypothesis, และ Tax Hypothesis โดยใช้ตัวแปรอิสระคือ สัดส่วนของมูลค่าตลาดของทรัพย์สินเทียบกับมูลค่าตามบัญชีของทรัพย์สินสูง ขนาดของสินทรัพย์ของบริษัท ความเกี่ยวข้องกับรัฐบาลหรือรัฐวิสาหกิจ ผลตอบแทนของ หุ้นสามัญในอดีต อันดับความน่าเชื่อถือของหุ้นกู้สูง และส่วนต่างของอัตราดอกเบี้ยอ้างอิง ซึ่งพบว่าปัจจัยที่กำหนดอายุครบกำหนดของหุ้นกู้ ได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ณ ระดับความเชื่อมั่น 95% ก็คือ ขนาดของกิจการ สำหรับกรณีที่หุ้นกู้ของบริษัทไม่ประกาศอันดับความน่าเชื่อถือเป็นหุ้นกู้ที่มีคุณภาพต่ำกว่าหุ้นกู้ของบริษัทที่มีประกาศอันดับความน่าเชื่อถือต่ำที่สุด ส่วนกรณีที่เป็นหุ้นกู้ของบริษัทที่มีการประกาศอันดับความน่าเชื่อถือของหุ้นกู้เพียงอย่างเดียว กลับไม่มีปัจจัยใดเลยที่กำหนดอายุครบกำหนดอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ณ ระดับความเชื่อมั่น 95%