การวิเคราะห์ปัญหาความเป็นเหตุผลของการเอาเปรียบสาธารณะในบางลักษณะ

Abstract

ปัญหาที่งานวิจัยนี้ ศึกษา คือ การเอาเปรียบสาธารณะในบางลักษณะเป็นการกระทำที่มีความเป็นเหตุผลหรือไม่ ในชุมชนใหญ่ๆ มักจะมีแนวโน้มที่คนในชุมชนจะไม่ให้ความร่วมมือในการทำประโยชน์เพื่อส่วนรวม มีผู้กล่าวว่าพฤติกรรมเช่นนั้นมีความเป็นเหตุผล เพราะแต่ละคนจะคิดว่าความร่วมมือของตนคนเดียวจะไม่สามารถก่อให้เกิดผลที่มีความสำคัญต่อส่วนรวมได้และเมื่อสาธารณสมบัตินั้นเกิดขึ้นแล้ว เขาก็สามารถได้รับประโยชน์เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ไม่ว่าเขาจะให้ความร่วมมือหรือไม่ก็ตาม งานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะวิเคราะห์เหตุผลที่อ้างมานี้และพิจารณาว่าเป็นเหตุผลที่ดีหรือไม่ หลังจากบทนำสั้นๆ แล้ว ข้าพเจ้าจะนำเสนอมโนทัศน์ที่จำเป็นในการเข้าใจปัญหาการเอาเปรียบสาธารณะในบางลักษณะ ต่อจากนี้จะเป็นการยกตัวอย่างข้อถกเถียงที่สนับสนุนการเอาเปรียบสาธารณะในลักษณะดังกล่าว ทั้งนี้ ข้าพเจ้าจะชี้ให้เห็นว่า เหตุผลที่ใช้สนับสนุนพฤติกรรมเช่นนี้ มีอยู่ 2 ข้อ คือ เรื่องความเห็นแก่ตัว และเรื่องผลที่รับรู้ไม่ได้ของการกระทำ อย่างไรก็ตาม แมนเคอร์ โอลสัน จูเนียร์ ได้ยืนยันว่าการเอาเปรียบสาธารณะในบางลักษณะนั้น มีความเป็นเหตุผลไม่ว่า ผู้กระทำจะมีความเห็นแก่ตัวหรือไม่ก็ตาม และริชาร์ด ทัคก์ก็กล่าวไปในทำนองเดียวกัน ดังนั้นข้าพเจ้าจึงจะพิจารณาเรื่องนี้อย่างละเอียดตามสมควร ข้าพเจ้าจะพยายามแสดงให้เห็นว่า ทฤษฎีของโอลสันมีสมมติฐานอยู่บนความเห็นแก่ตัว และคนที่ไม่เห็นแก่ตัวจะไม่คิดว่าการเอาเปรียบสาธารณะในบางลักษณะเป็นการกระทำที่มีความเป็นเหตุผล ต่อจากนั้น ข้าพเจ้าจะแสดงให้เห็นว่า ข้อถกเถียงที่สนับสนุนการเอาเปรียบสาธารณะในบางลักษณะจะนำไปสู่ข้อสรุปที่คนที่เห็นแก่ตัวจะไม่พอใจได้อย่างไร และจะชี้ให้เห็นว่า ปัญหาเดียวกันจะเกิดขึ้นกับความเป็นเหตุผลแบบเห็นแก่พวกของตัวด้วย ปัญหาเช่นนี้จะเกิดขึ้นกับความเป็นเหตุผลแบบสัมพัทธ์กับตัวผู้กระทำ หรือกลุ่มของผู้กระทำเสมอในตอนท้าย ข้าพเจ้าเสนอว่า ลักษณะของความเป็นเหตุผลแบบประเมินค่าอันหนึ่งคือเป็นสากลและด้วยการมองความเป็นเหตุผลแบบนี้ จะนำไปสู่ข้อสรุปจากการวิเคราะห์มโนทัศน์ที่เกี่ยวข้องว่า การเอาเปรียบสาธารณะในบางลักษณะไม่อาจเรียกได้ว่า เป็นการกระทำที่มีความเป็นเหตุผล เพราะจะเป็นการขัดแย้งกับตัวเอง