ผลของการประสานรายการยาแบบครบกระบวนการในผู้ป่วยศัลยกรรมที่มีโรคเรื้อรัง ณ โรงพยาบาลสมุทรปราการ

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการศึกษาเชิงทดลองแบบเปิดชนิดวัดผลก่อนและหลัง เพื่อเปรียบเทียบผลของกระบวนการประสานรายการยา ในด้านความแตกต่างของรายการยา ความคลาดเคลื่อนทางยา และผลลัพธ์ทางคลินิกระหว่างผู้ป่วยศัลยกรรมที่มีโรคเรื้อรังที่ผ่านและไม่ผ่าน กระบวนการประสานรายการยาโดยเภสัชกรในขั้นตอนแรกรับจำหน่าย และเมื่อผู้ป่วยกลับมาติดตามการรักษาที่แผนกผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลสมุทรปราการ พบว่า ผู้ป่วยในกลุ่มศึกษาและกลุ่มควบคุมกลุ่มละ 45 ราย ผู้ป่วยกลุ่มศึกษา (20 ราย) มีความแตกต่างของรายการยาอย่างน้อยหนึ่งข้อ ในขั้นตอนติดตามการรักษาน้อยกว่ากลุ่มควบคุม (30 ราย) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.028) แต่ปัญหาดังกล่าวแตกต่างอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติในขั้นตอนแรกรับและจำหน่าย อัตราความคลาดเคลื่อนทางยาในขั้นตอนใดๆ ของการรักษาของกลุ่มศึกษา (0.5%) น้อยกว่ากลุ่มควบคุม (1.9%) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ(p=0.009) จำนวนผู้ป่วยที่มีความคลาดเคลื่อนทางยาอย่างน้อยหนึ่งข้อในขั้นตอนใดๆ ของการรับบริการในกลุ่มศึกษา (7 ราย) น้อยกว่ากลุ่มควบคุม (20 ราย) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p=0.003) ประเภทความคลาดเคลื่อนทางยาที่พบมากในทั้งสองกลุ่มคือ omission error (65.1%) กลุ่มรายการยาที่พบความคลาดเคลื่อนทางยามากคือ ยากลุ่มวิตามินและเกลือแร่ (32.5%) ระดับความรุนแรงจากผลของความคลาดเคลื่อนทางยา (NCC MERP) ที่พบมากคือ category C (60.6%) ไม่พบผู้ป่วยที่เกิดอาการไม่พึงประสงค์ทางยาที่เป็นผลจากความคลาดเคลื่อนทางยาในการศึกษานี้ แสดงว่า กระบวนการประสานรายการยาแบบครบกระบวนการในผู้ป่วยศัลยกรรมที่มีโรคเรื้อรัง ช่วยลดความคลาดเคลื่อนทางยาได้ จึงควรจัดให้มีกระบวนการประสานรายการยาในทุกขั้นตอนของการเปลี่ยนระดับการรักษา โดยเฉพาะในขั้นตอนแรกรับจำหน่าย และเมื่อผู้ป่วยโรคเรื้อรังกลับมาติดตามการรักษาที่แผนกผู้ป่วยนอก