การฝึกอบรมครูช่วยสอนเด็กชาวเขาวิชาฟัง และพูดภาษาไทยชั้นประถมศึกษาตอนต้น

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อทอลองฝึกอบรมครูช่วยสอนเด็กชาวเขาให้มีความสามารถในการสอนฟังและพูดภาษาไทยแก่เด็กชาวเขา และทดลองใช้แบบเรียนวิชาภาษาไทยสำหรับเด็กชาวเขา ของแผนกวิชาประถมศึกษา คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ หลักสูตรพิเศษสำหรับฝึกอบรมครูช่วยสอนเด็กชาวเขา หนังสือแบบเรียนวิชาภาษาไทยสำหรับเด็กชาวเขา คู่มือครู บทฝึกพูดประกอบหนังสือแบบเรียน แบบทดสอบ แบบนิเทศการสอนแบบปรนัย แบบประเมินผลการฝึกสอน แบบประเมินความคิดเห็นเกี่ยวกับหนังสือแบบเรียน และวิธีสอนฟังและพูดภาษาไทยตามแนวฝึกหัดครู ของโครงการทดลองฝึกอบรมครูช่วยสอนเด็กชาวเขา โดยนำเครื่องมือในการวิจัยดังกล่าวไปทดลองฝึกอบรมกับตัวอย่างประชากรที่เป็นขาวเขา จำนวน 80 คน ในเวลา 3 เดือน ณ ศูนย์พัฒนาและสงเคราะห์ชาวเขา จังหวัดแม่ฮ่องสอน ข้อมูลในการวิจัยเก็บรวบรวมจากคะแนนการทดสอบก่อนและหลังการฝึกอบรม ทั้งคะแนนด้านวิชาการซึ่งเป็นความรู้วิชาฟังและพูดภาษาไทย กับคะแนนด้านวิชาครูเบื้องต้น อันได้แก่ความรู้เกี่ยวกับวิธีสอนและความสามารถในการฝึกสอน. ผลกานวิจัย 1. สัมฤทธิผลด้านวิชาการ ด้านวิชาครูเบื้องต้น และความสามารถในการฝึกสอนอยู่ในเกณฑ์ดีเป็นที่น่าพอใจ 2. ความสัมพันธ์ระหว่างสัมฤทธิผลด้านวิชาการกับความสามารถในการฝึกสอนมีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เป็น 0.5423 และมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 แสดงว่า สัมฤทธิผลด้านวิชาการกับความสามารถในการฝึกสอนมีความสัมพันธ์กันในเชิงนิมาน (Positive) 3. ความสัมพันธ์ระหว่างสัมฤทธิผลด้านวิชาครูเบื้องต้นกับความสามารถในการฝึกสอน มีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เป็น 0.6129 และมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 แสดงว่าสัมฤทธิผลด้านวิชาครูเบื้องต้นกับความสามารถในการฝึกสอนทีความสัมพันธ์กันในเชินนิมาน (Positive). 4. ความแตกต่างระหว่างคะแนนเฉลี่ยวิชาฟังและพูดภาษาไทย และวิชาครูเบื้องต้นก่อนและหลังการฝึกอบรม แม้จะไม่มีนัยสำคัญที่ระดับ .05 แต่จากการสังเกตระหว่างการฝึกอบรมพบว่า ผู้รับการฝึกอบรมส่วนใหญ่มีพัฒนาการด้านทักษะการฟังและพูดภาษาไทยและมีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับเทคนิควิธีสอนฟังและพูดภาษาไทย นับได้ว่าการฝึกอบรมครั้งนี้มีประสิทธิภาพ. 5. ผู้รับการฝึกอบรมมีความเข้าใจเนื้อหาในหนังสือแบบเรียนวิชาภาษาไทยอยู่ในเกณฑ์ดี และความแตกต่างของความเข้าใจดังกล่าวก่อนและหลังการฝึกสอนเป็นไปในทางเพิ่มขึ้น. 6. ประสบการณ์ พื้นฐานการศึกษา และสภาพของผู้รับการฝึกอบรมไม่มีอิทธิพลต่อความมั่นใจในการสอนของผู้รับการฝึกอบรม กล่าวคือ จากผลการวิเคราะห์ค่าไคสแควร์ (X²) ของการทดสอบความมั่นใจในการสอนของผู้รับการฝึกอบรมไม่มีนัยสำคัญที่ระดับ .05 นับได้ว่า เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ใช้ได้ผลดีมีประสิทธิภาพ ผู้รับการฝึกอบรมมีความสามารถในการสอนฟังและพูดภาษาไทย การวิจัยประสบผลสำเร็จตามความมุ่งหมาย