การพัฒนารูปแบบการส่งเสริมผลการเรียน ของนักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ระดับประถมศึกษา โดยใช้เทคนิคการสอนเสริมเพื่อนต่างระดับ

Abstract

พัฒนารูปแบบการส่งเสริมผลการเรียนของนักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ ระดับประถมศึกษา โดยใช้เทคนิคการสอนเสริมเพื่อนต่างระดับ และศึกษาผลการทดลองใช้รูปแบบ ในด้านผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน การรับรู้ความสามารถของตนเอง ฐานะทางสังคมมิติ และพฤติกรรมตั้งใจเรียน ในการพัฒนารูปแบบนั้น พัฒนาจากกรอบแนวคิด และทฤษฎีที่เกี่ยวกับนักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ พัฒนาการทางบุคลิกภาพของเด็กวัย 6-12 ปี แนวคิดการจัดการเงื่อนไขผลกรรม การเรียนรู้ด้วยการสังเกต การรับรู้ความสามารถของตนเอง แนวคิดเรื่องความจำระยะยาว และเทคนิคการสอนเสริมเพื่อนต่างระดับ ผลการวิจัยพบว่า 1. รูปแบบการส่งเสริมผลการเรียนของนักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ ระดับประถมศึกษา โดยใช้เทคนิคการสอนเสริมเพื่อนต่างระดับ มีวัตถุประสงค์ของรูปแบบเพื่อพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน การรับรู้ความสามารถของตนเอง ฐานะทางสังคมมิติ และพฤติกรรมตั้งใจเรียนของนักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ ระดับประถมศึกษาและมีโครงสร้าง 5 ส่วน คือ (1) ปัจจัยนำเข้า ได้แก่ นักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ (2) กระบวนการของรูปแบบ ได้แก่ การกำหนดให้นักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ รับบทบาทเป็นนักเรียนผู้สอนเสริมดำเนินการสอนเสริม ให้แก่นักเรียนระดับชั้นต่ำกว่า ที่มีผลการเรียนในระดับร้อยละ 30-39 โดยมีกิจกรรมหลัก 3 ขั้น คือ กิจกรรมการเตรียม กิจกรรมการสอนเสริม และกิจกรรมการประเมินผล (3) ผลผลิตของรูปแบบ ได้แก่ นักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน การรับรู้ความสามารถของตนเอง ฐานะทางสังคมมิติ และพฤติกรรมตั้งใจเรียนสูงขึ้น (4) กลไกควบคุมของรูปแบบ ได้แก่ การกำหนดคุณสมบัติของนักเรียนในรูปแบบ การดำเนินงานของครูผู้ใช้รูปแบบ และการสนับสนุนจากผู้เกี่ยวข้องในการใช้รูปแบบ (5) ข้อมูลป้อนกลับของรูปแบบ ได้แก่ ผลของการใช้รูปแบบในด้าน ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน การรับรู้ความสามารถของตนเอง ฐานะทางสังคมมิติ และพฤติกรรมตั้งใจเรียน ของนักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ 2. การทดลองใช้รูปแบบ ซึ่งศึกษากับกลุ่มตัวอย่างที่เป็นนักเรียนด้อยสัมฤทธิ์ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ปีการศึกษา 2539 โรงเรียนเสนานิคม กรุงเทพมหานคร จำนวน 24 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุม กลุ่มละ 12 คน โดยกำหนดให้นักเรียนด้อยสัมฤทธิ์กลุ่มทดลอง รับบทบาทเป็นนักเรียนผู้สอนเสริม วิชาภาษาไทย โดยเน้นทักษะความเข้าใจในการอ่านให้แก่นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 2 ที่มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนวิชาภาษาไทย ในระดับร้อยละ 30-39 จำนวน 36 คน ได้ผลการทดลอง ซึ่งทดสอบนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ใน 4 ด้าน คือ (1) ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนพบว่า คะแนนเฉลี่ย จากผลการสอบหลังการทดลองของกลุ่มทั้งสอง ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ แต่พบว่า จำนวนนักเรียนกลุ่มทดลองที่พ้นภาวะด้อยสัมฤทธิ์มีมากกว่ากลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญ ( มีคะแนนเฉลี่ยจากการทดสอบ (2) การรับรู้ความสามารถของตนเอง นักเรียนกลุ่มทดลอง มีคะแนนเฉลี่ยจากการทดสอบการรับรู้ความสามารถของตนเองสูง สูงกว่าก่อนการทดลอง และสูงกว่ากลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญ (3) ฐานะทางสังคมมิติ จำนวนนักเรียนกลุ่มทดลอง ที่มีคะแนนจากแบบวัดฐานะทางสังคมมิติ สูงขึ้นจากก่อนการทดลอง มีมากกว่ากลุ่มควบคุม อย่างมีนัยสำคัญ แต่พบว่าไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างคะแนนเฉลี่ยหลังการทดลอง ของกลุ่มทั้งสอง (4) พฤติกรรม ตั้งใจเรียน นักเรียนกลุ่มทดลองทุกคน มีร้อยละของเวลาที่แสดงพฤติกรรมตั้งใจเรียนเพิ่มขึ้น