ปฏิสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการเสนอเนื้อหาในหนังสือภาพขาวดำ กับระดับอายุของนักเรียนชั้นประถมศึกษา ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนด้านพุทธิพิสัย

Abstract

วัตถุประสงค์ของการวิจัย เพื่อศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการเสนอเนื้อหาของหนังสือภาพขาวดำ กับระดับอายุของนักเรียนชั้นประถมศึกษาที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนด้านพุทธิพิสัย วิธีดำเนินการวิจัย ตัวอย่างประชากรมีทั้งสิ้น 360 คน จากโรงเรียนสมโภชกรุงรัตนโกสินทร์ 200 ปี และวัดเทพลีลา ประจำภาคปลาย ปีการศึกษา 2528 ซึ่งได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้นใน 3 ระดับอายุ คือ 6-7 ปี (ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1) 8-9 ปี (ชั้นประถมศึกษาปีที่ 3) และ 11-12 ปี (ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6) จำนวน 60 คน ในแต่ละระดับชั้นของแต่ละโรงเรียน นักเรียนแต่ละระดับจะสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้นอีกครั้งเป็น 3 กลุ่มทดลอง คือ กลุ่ม 1, 2 และ 3 รวมจำนวนนักเรียนในแต่ละกลุ่มทดลอง 120 คน กลุ่ม 1 เรียนจากหนังสือภาพที่เสนอเนื้อแบบบรรยาย กลุ่ม 2 เรียนจากหนังสือภาพที่เสนอเนื้อหาแบบสนทนา และกลุ่ม 3 เรียนจาก หนังสือภาพที่เสนอเนื้อหาแบบสนทนาร่วมกับบรรยาย หลังจากจบบทเรียนแล้วให้นักเรียนทั้ง 3 กลุ่ม ทำแบบทดสอบวัดผลสัมฤทธิ์การเรียนรู้ด้านพุทธิพิสัย นำข้อมูลที่ได้จากการทดสอบมาวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบ 2 ทาง ผลการวิจัย ผลการวิจัยมีสาระสำคัญสรุปได้ ดังนี้ 1. นักเรียนที่มีอายุต่างกัน จะมีผลสัมฤทธิ์ในการเรียนหนังสือภาพที่มีวิธีเสนอเนื้อหาต่างกันใน 3 รูปแบบ มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 โดยนักเรียนที่มีอายุ 11-12 ปี จะมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนไม่ต่างจากนักเรียนอายุ 8-9 ปี แต่ทั้งสองระดับอายุจะมีผลสัมฤทธิ์สูงกว่ากลุ่มนักเรียนอายุ 6-7 ปี 2. นักเรียนที่เรียนจากหนังสือภาพขาวดำที่เสนอเนื้อหาแบบบรรยาย แบบสนทนาและแบบสนทนาร่วมกับบรรยาย มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และนักเรียนที่เรียนจากเนื้อหาแบบสนทนาและแบบสนทนาร่วมกับบรรยาย จะให้ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนไม่ต่างกัน แต่เนื้อหาทั้งสองแบบให้ผลสัมฤทธิ์สูงกว่าที่จะเรียนจากเนื้อหาแบบบรรยาย 3. ปฏิสัมพันธ์ระหว่างวิธีเสนอเนื้อหาและระดับอายุของผู้เรียน แตกต่างกันอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 4. ไม่มีคำตอบของสมมติฐาน ข้อ 2, 3 และ 4