เปรียบเทียบการหลั่งแกรนูลของเม็ดเลือดขาวชนิดนิวโตรฟิลระหว่างกลุ่มที่ได้ซิเตรดและเฮปารินในการฟอกเลือดอย่างต่อเนื่อง

Abstract

ที่มา ภาวะไตวายเฉียบพลันในผู้ป่วยวิกฤตมีอัตราการเสียชีวิตสูง แม้ว่ามีการบำบัดทดแทนไตด้วยวิธีด้วย continuous venovenous hemofiltration (CVVH) แล้วก็ตาม สาเหตุหนึ่งจาก CVVH เองมีความเสี่ยงต่อภาวะการไม่เข้ากันของเลือดกับตัวกรอง ทำให้มีการกระตุ้นและหลั่ง Myeloperoxidase (MPO) จากแกรนูลของนิวโตรฟิล (polymorphonuclear cell, PMN) ซึ่งส่งผลกระตุ้นภาวะการอักเสบของร่างกายตามมา มีรายงานการใช้ซิเตรดเป็นสารต้านลิ่มเลือดโดยลดแคลเซียมอิสระเฉพาะในตัวกรอง และให้แคลเซียมชดเชยกลับเข้าสู่ร่างกาย สามารถลดการหลั่งแกรนูลของนิวโตรฟิลในผู้ป่วยไตวายเรื้อรังที่ทำการฟอกเลือด การศึกษานี้เปรียบเทียบการหลั่งแกรนูลของนิวโตรฟิลที่เกิดขึ้นในตัวกรองเทียบระหว่างกลุ่มที่ได้ซิเตรดและเฮปารินโดยใช้ระดับ MPO เป็นตัวชี้วัด วิธีการศึกษา ผู้ป่วยวิกฤตทุกรายที่มีข้อบ่งชี้ในการทำ CVVH จำนวน 20 ราย จะถูกสุ่มแบ่งเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกได้ซิเตรด (10 ราย) และกลุ่มที่ 2 ได้เฮปาริน (10 ราย) ใช้ตัวกรองสังเคราะห์ชนิด polyethersulfone ทั้ง 2 กลุ่ม ทำการตรวจระดับ MPO ก่อนและหลังตัวกรองที่ 3 จุดเวลาคือ เริ่มต้น, 6 ชั่วโมงและ 24 ชั่วโมง ผลการศึกษา ผู้ป่วยทั้ง 20 รายมีลักษณะพื้นฐานและความรุนแรงของโรคไม่แตกต่างกัน เมื่อเปรียบเทียบระดับ MPO ก่อนและหลังตัวกรองที่ 3 จุดเวลา พบว่าในกลุ่มเฮปารินที่ 6 ชั่วโมง ระดับ MPO หลังตัวกรอง (76.7 ± 69.8 นาโนกรัม/มล.) สูงกว่าระดับ MPO ก่อนตัวกรอง (66.0 ± 63.5 นาโนกรัม/มล.) อย่างมีนัยสำคัญ (p=0.02) เมื่อเปรียบเทียบระดับ MPO ก่อนตัวกรองในกลุ่มเดียวกันที่ 3 จุดเวลา พบว่าในกลุ่มซิเตรดมีระดับ MPO ก่อนตัวกรองที่เวลา 6 และ 24 ชั่วโมงต่ำกว่าเวลาเริ่มต้นอย่างมีนัยสำคัญ (p<0.01) สรุปผลการศึกษา การหลั่งแกรนูลของเม็ดเลือดขาวชนิดนิวโตรฟิลในตัวกรองขณะทำ CVVH สามารถลดลงได้เมื่อใช้ซิเตรดเป็นสารต้านลิ่มเลือดและซิเตรดยังมีผลต่อการลดระดับ MPO ซึ่งเป็นอนุมูลอิสระในร่างกายได้