ผลของโปรแกรมการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึกต่อการฟื้นฟูสภาพของผู้ป่วยสูงอายุโรคหลอดเลือดสมองชนิดแตกในระยะเฉียบพลัน

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึก ต่อการฟื้นสภาพของผู้ป่วยสูงอายุโรคหลอดเลือดสมองชนิดแตกในระยะเฉียบพลัน โดยการเปรียบเทียบการฟื้นสภาพ ระหว่างกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึก กับกลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้คือ ผู้ป่วยมีอายุเกิน 60 ปี บริบูรณ์ขึ้นไป ที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคหลอดเลือดสมองชนิดแตกที่เข้ารับการรักษาในหอผู้ป่วยศัลยกรรมประสาท หอผู้ป่วยวิกฤตศัลยกรรมประสาท 1 และ 2 โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ จำนวน 40 ราย จับคู่ผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองชนิดแตก ให้มีความคล้ายคลึงกันในเรื่อง อายุ ตำแหน่งการเกิดโรค ค่าคะแนน Glasgow Coma Scale และการได้รับการผ่าตัดหรือไม่ได้รับการผ่าตัด กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึก ส่วนกลุ่มควบคุมได้รับการพยาบาลตามปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ โปรแกรมการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึกที่ผู้วิจัยนำมาจากแนวคิดของ Sosnowski & Ustik (1994) และประเมินการฟื้นสภาพด้วยแบบประเมิน SMART (The Sensory Modality Assessment and Rehabilitation Technique) ของ Gill-Thwaites & Munday (1999) ซึ่งผ่านการตรวจความตรงเชิงเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิจำนวน 5 ท่าน และหาค่าความเที่ยงของการสังเกตระหว่างผู้วิจัยกับผู้ช่วยผู้วิจัย คนที่ 1 และคนที่ 2 เท่ากับ .83 และ .86 ตามลำดับ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติที่ใช้ในการทดสอบที (Independent t-test) ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ ผู้ป่วยสูงอายุโรคหลอดเลือดสมองที่ไม่รู้สึกตัวกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการกระตุ้นประสาทรับความรู้สึก มีคะแนนการฟื้นสภาพดีกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05