การเปรียบเทียบผลของการฝึกเทนนิสระหว่างโปรแกรมที่เริ่มด้วยการตีลูกหลังมือตามด้วยลูกหน้ามือ กับโปรแกรมที่เริ่มด้วยการตีลูกหน้ามือตามด้วยลูกหลังมือ ที่มีต่อความสามารถในการตีเทนนิสของผู้เริ่มฝึกกีฬาเทนนิส

Abstract

ศึกษาและเปรียบเทียบผลของโปรแกรมการฝึกที่เริ่มด้วยการตีลูกหลังมือแล้วตามด้วยลูกหน้ามือ กับโปรแกรมการฝึกที่เริ่มด้วยการตีลูกหน้ามือแล้วตามด้วยลูกหลังมือ ที่มีต่อความสามารถในการตีเทนนิส กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นนิสิตอาสาสมัคร จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา อายุระหว่าง 18-24 ปี แบ่งสองกลุ่มๆ ละ 20 คน ด้วยแบบทดสอบวัดความสัมฤทธิ์ผลทางทักษะกีฬาเทนนิสของ แจค อี เฮวิทท์ (Hewitt’s Tennis Achievement Test) แบ่งเข้ากลุ่มโดยวิธีจัดให้กลุ่มตัวอย่างมีทักษะทางกีฬาเทนนิสให้ใกล้เคียงกัน (Match Group Method) นำผลที่ได้มาวิเคราะห์ทางสถิติหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบค่าที (t-test) วิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวชนิดวัดซ้ำ (One-way analysis of variance with repeated measure) ถ้าพบความแตกต่างจึงเปรียบเทียบความแตกต่างเป็นรายคู่ โดยวิธีการของแอลเอสดี (LSD) โดยทดสอบความมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ผลการวิจัยพบว่า 1. ผลการเปรียบเทียบความแตกต่างภายในกลุ่มพบว่า ทั้งกลุ่มที่ 1 โปรแกรมการฝึกที่เริ่มด้วยการตีลูกหลังมือแล้วตามด้วยลูกหน้ามือ และกลุ่มที่ 2 โปรแกรมการฝึกที่เริ่มด้วยการตีลูกหน้ามือแล้วตามด้วยลูกหลังมือ มีค่าเฉลี่ยความสามารถในการตีลูกหน้ามือและลูกหลังมือ หลังการฝึก 8 สัปดาห์ ดีกว่าก่อนการฝึกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 2. ผลการเปรียบเทียบความแตกต่างระหว่างกลุ่มพบว่าค่าเฉลี่ยความสามารถในการตีลูกหน้ามือและลูกหลังมือระหว่างกลุ่มที่ 1 โปรแกรมการฝึกที่เริ่มด้วยการตีลูกหลังมือแล้วตามด้วยลูกหน้ามือ และกลุ่มที่ 2 โปรแกรมการฝึกที่เริ่มด้วยการตีลูกหน้ามือแล้วตามด้วยลูกหลังมือ มีค่าเฉลี่ยก่อนการฝึก หลังการฝึก 4 สัปดาห์ และหลังการฝึก 8 สัปดาห์ไม่แตกต่างกัน