ผลฉับพลันของการยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟประยุกต์ที่มีต่อความอ่อนตัวและพลังกล้ามเนื้อ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลฉับพลันของการยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟประยุกต์ที่มีต่อความอ่อนตัว และพลังกล้ามเนื้อ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการทำวิจัยเป็นนิสิตสำนักวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปีการศึกษา 2551 อายุ 18 - 22 ปี จำนวน 30 คน แบ่งเป็นชาย 15 คน และหญิง 15 คน ก่อนการทดลองทำการทดสอบความอ่อนตัว และพลังระเบิดของกล้ามเนื้อขา หลังจากนั้นทำการสุ่มแบบครอสโอเวอร์ (Crossover) เพื่อทำการยืดเหยียดกล้ามเนื้อทั้ง 4 รูปแบบโดยใช้เทคนิคเกร็งกล้ามเนื้อต้านแรง - ผ่อนคลาย (Hold - Relax) ได้แก่ การยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟ การยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟประยุกต์ โดยใช้เครื่องยืดเหยียด การยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟประยุกต์โดยใช้อุปกรณ์ประกอบ และการยืดเหยียดแบบ พีเอ็นเอฟประยุกต์โดยไม่ใช้อุปกรณ์ประกอบ ซึ่งจะกระทำการยืดเหยียดกล้ามเนื้อ 3 ส่วน คือ กล้ามเนื้อเหยียดสะโพก กล้ามเนื้อเหยียดเข่า และกล้ามเนื้อเหยียดข้อเท้า ผู้เข้าร่วมการทดลองจะได้รับการยืดเหยียดกล้ามเนื้อทั้ง 4 รูปแบบ โดยแต่ละรูปแบบของการยืดเหยียดกล้ามเนื้อใช้ระยะเวลาห่างกัน 1 สัปดาห์ หลังการยืดเหยียด แต่ละรูปแบบจะทำการทดสอบความอ่อนตัว และพลังระเบิดของกล้ามเนื้อขา นำผลที่ได้มาวิเคราะห์ตามวิธีทางสถิติ โดยหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบค่าที(t-test) วิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One-way analysis of variance) ถ้าพบความแตกต่างจึงเปรียบเทียบความแตกต่างเป็นรายคู่ โดยใช้วิธีทดสอบตูกี เอ (Tukey a) กำหนดความมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ผลการวิจัยพบว่า 1. หลังการยืดเหยียดกล้ามเนื้อทั้ง 4 รูปแบบ ผลฉับพลันต่อความอ่อนตัว และพลังกล้ามเนื้อมีค่าเฉลี่ยมากกว่าก่อนการทดลองทั้งในเพศชายและเพศหญิงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2. ผลฉับพลันต่อความอ่อนตัว และพลังกล้ามเนื้อหลังการยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟ และการยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟประยุกต์มีค่าเฉลี่ยไม่แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ทั้งในเพศชายและเพศหญิง สรุปผลการศึกษาได้ว่า การยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟประยุกต์สามารถเพิ่มความอ่อนตัว และพลังกล้ามเนื้อไม่แตกต่างจากการยืดเหยียดแบบพีเอ็นเอฟ