การควบคุมต้นทุนการผลิตสำหรับกิจการผลิตกระเบื้องเคลือบ

Abstract

อุตสาหกรรมเซรามิคประเภทกระเบื้องเคลือบในประเทศของเราเริ่มทำกันอย่างจริงจังในปี พ.ศ. 2504 โดยใช้เครื่องจักรและอุปกรณ์ต่างๆที่ทันสมัยและใช้เงินลงทุนเป็นร้อยล้านบาทขึ้นไปเพื่อผลิตสินค้าประเภทกระเบื้องเคลือบให้ได้ปริมาณมากๆและได้มาตรฐานสากล กระเบื้องเคลือบอาจแบ่งได้เป็นสองประเภท คือ กระเบื้องปูผนังและกระเบื้องโมเสก การผลิตกระเบื้องเคลือบนั้นจะต้องใช้เทคนิคต่างๆในการผลิตอย่างสูง การผลิตต้องอาศัยความพิถีพิถัน ความเอาใจใส่และการควบคุมการผลิตทุกขั้นตอน นับตั้งแต่การเลือกใช้วัตถุดิบ การบดและผสมวัตถุดิบ การปั๊ม การทำสี การเคลือบสี การเผา ตลอดจนการคัดเลือกติดกระดาษหรือตาข่าย ทั้งนี้เพื่อให้ได้กระเบื้องเคลือบที่สวยงามและเข้ามาตรฐานสามารถนำไปใช้ในการตกแต่งอาคารให้สวยงามได้ สภาพตลาดของกระเบื้องเคลือบมีการแข่งขันกันมาก สินค้าของผู้ผลิตแต่ละรายมีลักษณะคล้ายคลึงกัน การที่กิจการจะเพิ่มค่าขายโดยการขึ้นราคาจึงเป็นสิ่งที่กระทำได้ยากทั้งๆที่ต้นทุนการผลิตมีแนวโน้มจะสูงขึ้นตลอดเวลา สิ่งที่กิจการผลิตกระเบื้องเคลือบควรจะกระทำก็คือ การควบคุมต้นทุนการผลิต กิจการสามารถควบคุมต้นทุนการผลิตได้โดยอาศัยเครื่องมือในการควบคุมอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างประกอบกัน เครื่องมือในการควบคุมที่ใช้กันโดยทั่วไปมี 3 ประเภท คือต้นทุนโดยประมาณ งบประมาณ และต้นทุนมาตรฐาน กิจการสามารถควบคุมต้นทุนการผลิตได้โดยกำหนดต้นทุนโดยประมาณหรืองบประมาณหรือต้นทุนมาตรฐานเป็นหลักในการเปรียบเทียบกับต้นทุนที่เกิดขึ้นจริง รายละเอียดดังจะกล่าวในวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ซึ่งเป็นการใช้ต้นทุนมาตรฐานเป็นเครื่องมือในการควบคุมต้นทุนการผลิต และมีขบวนการควบคุมที่สำคัญดังนี้ 1. การกำหนดต้นทุนมาตรฐาน 2. การรายงานในลักษณะเปรียบเทียบ 3. การแก้ไขข้อบกพร่อง ในการควบคุมจะเริ่มด้วยการกำหนดต้นทุนมาตรฐานสำหรับปัจจัยการผลิตทั้งสามชนิด ได้แก่ วัตถุดิบ ค่าแรง และค่าใช้จ่ายโรงงาน และจะกำหนดต้นทุนมาตรฐานเป็นรายแผนกไป การกำหนดมาตรฐานจะต้องกำหนดด้วยความระมัดระวังมิให้ตึงหรือหย่อนเกินไป โดยได้คาดคะเนถึงเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต และส่วนเสียหายที่อาจเกิดขึ้นจากการผลิตโดยปกติมาประกอบการกำหนดมาตรฐานด้วย เพื่อให้มาตรฐานที่กำหนดขึ้นสามารถปฏิบัติได้และสามารถใช้เป็นมาตรฐานได้ในระยะยาวพอสมควร เมื่อได้กำหนดมาตรฐานแล้วฝ่ายบัญชีจะรวบรวมตัวเลขต่างๆที่เกิดขึ้นทำการวิเคราะห์ผลต่างที่เกิดขึ้นสำหรับปัจจัยการผลิตแต่ละชนิด ในการเปรียบเทียบระหว่างต้นทุนการผลิตที่เกิดขึ้นจริงและต้นทุนมาตรฐานมักเกิดผลต่างขึ้น ผลต่างที่เกิดจากต้นทุนการผลิตจริงต่ำกว่าต้นทุนมาตรฐานเรียกว่า ผลต่างที่พึงใจ ผลต่างที่เกิดจากต้นทุนการผลิตจริงสูงกว่าต้นทุนมาตรฐานเรียกว่า ผลต่างที่ไม่พึงใจ ผลต่างที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับค่าวัตถุดิบและค่าแรงอาจแยกได้เป็นสองประเภท คือ 1. ผลต่างที่เกิดจากราคาหรืออัตรา 2. ผลต่างที่เกิดจากการใช้ปริมาณวัตถุดิบหรือปริมาณเวลา ส่วนค่าใช้จ่ายโรงงานอาจแยกผลต่างได้เป็นสามประเภท คือ 1. ผลต่างงบประมาณ เป็นผลต่างที่เกิดจากค่าใช้จ่ายโรงงานที่เกิดขึ้นจริงกับงบประมาณที่ตั้งไว้ ณ ระดับการผลิตจริง 2. ผลต่างอันเกิดจากปัจจัยการผลิตว่างเปล่า เป็นผลต่างที่เกิดจากระดับการผลิตจริงไม่เป็นไปตามระดับการผลิตปกติซึ่งใช้เป็นเกณฑ์ในการกำหนดมาตรฐาน 3. ผลต่างสมรรถภาพ เป็นผลต่างที่เกิดจากค่าใช้จ่ายโรงงานที่จัดสรรสำหรับเวลาที่ทำจริงต่างไปจากค่าใช้จ่ายโรงงานมาตรฐาน เมื่อได้วิเคราะห์ถึงผลต่างว่าเป็นผลต่างประเภทใดแล้ว ฝ่ายบัญชีจะทำรายงานในลักษณะเปรียบเทียบเสนอต่อฝ่ายจัดการเพื่อให้ทราบถึงผลการดำเนินงานด้านการผลิตเพื่อหาข้อบกพร่อง และจัดการแก้ไขปรับปรุงให้ต้นทุนการผลิตจริงเป็นไปตามมาตรฐานในกรณีที่ต้นทุนการผลิตสูงกว่าต้นทุนมาตรฐาน ทั้งนี้การรายงานจะต้องกระทำภายในเวลารวดเร็วด้วย กิจการผลิตกระเบื้องเคลือบจะมีค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่เป็นประเภทค่าใช้จ่ายคงที่ดังนั้น การลดต้นทุนการผลิตที่ให้ผลมากที่สุด คือการเพิ่มปริมาณการผลิตให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่การเพิ่มผลผลิตนี้จะต้องสัมพันธ์กับนโยบายด้านการจำหน่าย กล่าวคือจะต้องมีการวางแผนการจำหน่ายอย่างรอบคอบและหาเครื่องมือต่างๆ เช่นการโฆษณา การคัดเลือกพนักงานขายที่มีความสามารถ เป็นต้น เพื่อมาช่วยให้การจำหน่ายสูงขึ้นซึ่งจะทำให้การผลิตสามารถใช้สมรรถภาพการผลิตของเครื่องจักรอย่างเต็มที่ ทำให้ค่าใช้จ่ายคงที่ต่อหน่วยผลผลิตลดลง เป็นผลให้ต้นทุนการผลิตต่อหน่วยลดลงด้วย และเมื่อนำขบวนการควบคุมต้นทุนการผลิตมาใช้ประกอบกันจะสามารถช่วยให้กิจการดำเนินงานอย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุดคือ ผลิตสินค้าได้ปริมาณมากโดยมีต้นทุนการผลิตต่อหน่วยที่ต่ำสุด