ผลการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำ ในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบการระลึกได้ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาผลการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบการระลึกต่อการระลึกได้ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่ง ของโรงเรียนอนุบาลจังหวัดสุรินทร์ อำเภอเมือง จังหวัดสุรินทร์ จำนวน 180 คน โดยการสุ่มแบบแบ่งชั้น (Stratfied Random Sampling) แบ่งออกเป็น 3 ระดับ แยกตามสัมฤทธิผลทางการเรียนวิชาภาษาไทย เป็นกลุ่มสูง กลุ่มปานกลางและกลุ่มต่ำ กลุ่มละ 60 คน จากนั้นก็สุ่มแต่ละกลุ่มโดยวิธีสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย (Simple Random Sampling) ออกเป็น 4 กลุ่ม เพื่อรับการทดลองการใช้ตัวชี้แนะที่แตกต่างกัน 4 แบบ คือ แบบที่ 1 ผู้รับการทดลองเรียนโดยไม่มีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบการระลึก แบบที่ 2 ผู้รับการทดลองเรียนโดยไม่มีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นการนำเสนอแต่มีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นทดสอบการระลึก แบบที่ 3 ผู้รับการทดลองเรียนโดยมีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นการนำเสนอแต่ไม่มีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นทดสอบการระลึก แบบที่ 4 ผู้รับการทดลองเรียนโดยมีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบการระลึก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย เป็นภาพสีเหมือนจริงประกอบคำมีขนาด 10" × 10" จำนวน 60 ภาพขนาดของตัวอักษรที่ใช้เขียนกำกับภาพมีขนาดสูง 1 1/8" สีของตัวอักษรเป็นสีเขียว ตำแหน่งของตัวอักษรอยู่ด้านล่างของภาพ ภาพทั้งหมดสามารถจัดแบ่งออกเป็น 3 หมวดหมู่หมวดหมู่ละ 20 ภาพ เท่าๆ กัน คือ หมวดหมู่ผลไม้ หมวดหมู่สัตว์ หมวดหมู่ดอกไม้ กลุ่มตัวอย่างที่เรียนโดยมีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นการนำเสนอจะเสนอภาพอย่างเป็นหมวดหมู่ ส่วนกลุ่มตัวอย่างที่เรียนโดยไม่มีการใช้ตัวชี้แนะการจัดหมวดหมู่ของภาพประกอบคำในขั้นการนำเสนอ จะเสนอภาพอย่างคละปะปนกัน กลุ่มตัวอย่างที่เรียนโดยมีการใช้ตัวชี้แนะในขั้นทดสอบการระลึก จะได้รับการชี้แนะให้ระลึกอย่างเป็นหมวดหมู่ กลุ่มตัวอย่างที่เรียนโดยไม่มีการใช้ตัวชี้แนะในขั้นทดสอบการระลึก จะให้ระลึกโดยเสรี (Free Recall) ทั้งนี้ใช้เวลาในขั้นการนำเสนอภาพ ภาพละ 3 วินาที และใช้เวลาในขั้นทดสอบการระลึก 15 นาทีเท่าๆ กันทุกกลุ่ม รวมเวลาที่ใช้ในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบการระลึก 18 นาที จากนั้นก็นำผลการทดสอบมาคำนวณโดยวิธีวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบ 2 ทาง และทดสอบความแตกต่างระหว่างกลุ่มโดยวิธีตูกี (Tukey) ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ คือ 1) แบบการใช้ตัวชี้แนะทั้งในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบ มีผลทำให้กลุ่มตัวอย่างระลึกได้สูงกว่าทุกกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 2) แบบการใช้ตัวชี้แนะในขั้นนำเสนอแต่ไม่ใช้ตัวชี้แนะในขั้นทดสอบ มีผลทำให้กลุ่มตัวอย่างระลึกได้รองลงมา และมีผลทำให้กลุ่มตัวอย่างระลึกได้สูงกว่าแบบการใช้ตัวชี้แนะในขั้นทดสอบแต่ไม่ใช่ตัวชี้แนะในขั้นการนำเสนออย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 และสูงกว่าแบบการไม่ใช้ตัวชี้แนะในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.01 3) แบบการใช้ตัวชี้แนะในขั้นทดสอบแต่ไม่ใช่ตัวชี้แนะในขั้นการนำเสนอ มีผลทำให้กลุ่มตัวอย่างระลึกได้สูงกว่าแบบการไม่ใช้ตัวชี้แนะในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 4) แบบการไม่ใช้ตัวชี้แนะในขั้นการนำเสนอและในขั้นทดสอบ มีผลทำให้กลุ่มตัวอย่างระลึกได้ต่ำสุด