โปรแกรมการเตรียมครูระดับปริญญาตรีเพื่อสอนวิชาสังคมศึกษา

Abstract

วัตถุประสงค์ของการวิจัย คือ การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการจัดโปรแกรมการเตรียมครูระดับปริญญาตรี เพื่อสอนวิชาสังคมศึกษาของสถาบันฝึกหัดครูในเขตกรุงเทพมหานคร 3 แห่ง คือ คณะครุ-ศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง และวิทยาลัยวิชาการศึกษา(มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ) ในเรื่องการจัดรายวิชาในหมวดวิชาการศึกษาทั่วไปกับหมวดวิชาเฉพาะ การจัดอัตราส่วนระหว่างหมวดวิชาต่างๆ ในโปรแกรม และความคิดเห็นของนิสิตนักศึกษากับบัณฑิตทางการศึกษาที่มีต่อโปรแกรมการเตรียมครูสังคมศึกษาในสถาบันของตน วิธีการวิจัย คือ ผู้วิจัยได้ส่งแบบสอบถามแบบเลือกตอบ แบบมาตราส่วนประเมินค่า และแบบเติมคำหรือข้อความเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องการศึกษา ไปถามกลุ่มตัวอย่างประชากร คือ นิสิตนักศึกษา ครูและบัณฑิต ซึ่งเลือกเรียนวิชาสังคมศึกษาเป็นวิชาเอก-โท จำนวน 292 คน แล้วได้ทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยคำตอบ และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน แล้วนำเสนอในรูปตารางผสมความเรียง ผลการวิจัยสรุปว่า 1) การจัดโปรแกรมการเตรียมครูระดับปริญญาตรีเพื่อสอนวิชาสังคมศึกษา :อัตราส่วนของหมวดวิชาการศึกษาทั่วไปในโปรแกรมทั้ง 3 โดยเฉลี่ยเท่ากับร้อยละ 40 ซึ่งสูงกว่าอัตราส่วนของหมวดวิชาเฉพาะและหมวดวิชาครู ซึ่งมีอัตราส่วนเฉลี่ยร้อยละ 30 และ 23 ตามลำดับ เมื่อจำแนกการจัดรายวิชาในหมวดวิชาการศึกษาทั่วไปเห็นว่า ทั้ง 3 สถาบันจัดรายวิชาในสาขามนุษยศาสตร์มากกว่าวิชาในสาขาสังคมศาสตร์ถึง 2 เท่า และจัดวิชาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ไว้สูงสุดในหมวดวิชาเฉพาะ โปรแกรมการเตรียมครูสังคมศึกษา ทั้ง 3 โปรแกรม จึงมีลักษณะเป็นโปรแกรมที่มีวิชาประวัติศาสตร์เป็นแกน 2) ความคิดเห็นของนิสิตนักศึกษาครูและบัณฑิตต่อโปรแกรม 2.1) นิสิตนักศึกษาครูและบัณฑิตเห็นว่า วิธีการเรียนการสอนในวิชาเนื้อหาและวิชาครูเป็นแบบบรรยาย การใช้อุปกรณ์การสอนมีน้อย ไม่ค่อยจัดแนวการสอนแบบใหม่ๆ เช่น แบบศูนย์การเรียน หรือแบบจุลภาค การเรียนการสอนเน้นความรู้ความจำและความเข้าใจมาก ภาคทฤษฎีและภาคปฏิบัติมีความสัมพันธ์สอดคล้องกับปานกลาง 2.2) การฝึกภาคปฏิบัติ ทั้งนิสิตนักศึกษาครูและบัณฑิตเห็นว่า มีโอกาสสังเกตการณ์สอนน้อยเกินไป ได้รับการนิเทศจากอาจารย์นิเทศไม่เพียงพอ และต้องการคำแนะนำเกี่ยวกับการสอนและวิธีการสอนมากที่สุด บุคคลที่สมควรเป็นอาจารย์นิเทศมากที่สุด คือ อาจารย์ผู้มีพื้นความรู้ทั้งในวิชาเนื้อหาและวิชาครู 2.3) ปัญหาที่นิสิตนักศึกษาครูและบัณฑิตส่วนมากประสบ คือ การฝึกภาคปฏิบัติในการเรียนการสอนวิชาครูและจำนวนหนังสือสำหรับค้นคว้าไม่เพียงพอ