การบริหารงานการเงินของสถานธนานุเคราห์และโรงรับจำนำ

Abstract

การศึกษาเกี่ยวกับการบริหารงานการเงินของสถานธนานุเคราะห์และโรงรับจำนำนี้ เนื่องจากว่ากิจการรับจำนำมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับประชาชน โดยเฉพาะประชาชนผู้มีรายได้ปานกลางและรายได้ต่ำ ซึ่งเป็นพลเมืองกลุ่มใหญ่ของประเทศไทยที่เป็นประเทศกำลังพัฒนา โดยจะศึกษาถึงลักษณะและหลักเกณฑ์ในการดำเนินงานของกิจการรับจำนำ ในที่นี้จะพิจารณาแต่เฉพาะสถานธนานุเคราะห์และโรงรับจำนำเอกชน โดยจะศึกษาประวัติความเป็นมาและวิวัฒนาการของโรงรับจำนำ แหล่งที่มาและการใช้ไปของเงินทุน การดำเนินงานเพื่อหารายได้จากทรัพย์หลุดจำนำ รายได้ของโรงจำนำซึ่งประกอบด้วยรายได้จากดอกเบี้ยในการรับจำนำและรายได้จากกำไรที่ขายทรัพย์หลุดจำนำ สถิติการรับจำนำ การไถ่ถอนทรัพย์จำนำ วิธีการบัญชีของกิจการรับจำนำ และการบริหารงานของกิจการรับจำนำ ภายใต้ระเบียบและข้อบังคับตามพระราชบัญญัติโรงรับจำนำทั้งทางด้านหนี้และทรัพย์หลุดจำนำ รวมทั้งศึกษาระเบียบข้อบังคับของสมาคมการค้าโรงรับจำนำด้วย วิธีดำเนินการค้นคว้า ได้ศึกษาและค้นคว้าจากพระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ. 2505 พระราชบัญญัติโรงรับจำนำ (ฉบับที่ 2 ) พ.ศ. 2517 กฎกระทรวงซึ่งออกตามความในพระราชบัญญัติโรงรับจำนำทั้ง 2 ฉบับ ตลอดจนสอบถามจากเจ้าหน้าที่ของสถานธนานุเคราะห์และพนักงานของโรงรับจำนำเอกชน รวมทั้งเจ้าหน้าที่ของสมาคมการค้าโรงรับจำนำ เพื่อจะได้ทราบหลักเกณฑ์ระเบียบข้อบังคับและวิธีปฏิบัติโดยทั่วไปของกิจการรับจำนำ และสมาคมการค้าโรงรับจำนำ นอกจากนี้ยังได้วิเคราะห์และเปรียบเทียบแหล่งที่มา และการใช้ไปของเงินทุนจากงบดุลของสถานธนานุเคราะห์ กับงบดุลของโรงรับจำนำเอกชน พร้อมทั้งวิเคราะห์แหล่งที่มาและการใช้ไปของเงินทุนจากงบดุลของโรงรับจำนำทุกประเภทในประเทศไทย จากการศึกษาและวิเคราะห์พบว่า รายได้หลักของโรงจำนำนั้นจะเป็นรายได้จากดอกเบี้ยในการรับจำนำ ส่วนรายได้จากการขายทรัพย์หลุดจำนำซึ่งเป็นรายได้รองของโรงจำนำ จะเกิดในกรณีที่ทรัพย์จำนำนั้นไม่มีผู้มาไถ่ถอนจึงนำทรัพย์นั้นออกขายทอดตลาด สำหรับแหล่งที่มาของเงินทุนของโรงรับจำนำของรัฐบาลจะมาจากส่วนของทุน แหล่งที่มาของเงินทุนของโรงรับจำนำเอกชน จะมาจากการกู้ยืมจากธนาคารเป็นส่วนใหญ่ ส่วนแหล่งที่ใช้ไปของเงินทุนส่วนใหญ่จะนำไปลงทุนในทรัพย์จำนำทั้งโรงจำนำของรัฐบาลและของเอกชน การลงทุนโดยการถือเงินสดและเงินฝากธนาคารหรือการลงทุนในสินทรัพย์ประจำหรือสินทรัพย์อื่นๆ มีเป็นจำนวนน้อย ส่วนปัญหาในการดำเนินงานนั้นจะเป็นปัญหาในเรื่องการหาแหล่งเงินทุนเพื่อให้ได้ต้นทุนต่ำที่สุด ซึ่งในปัจจุบันนี้อัตราดอกเบี้ยในตลาดการเงินได้เพิ่มสูงขึ้นโดยอยู่ในอัตราร้อยละ 15–18 ต่อปี ทำให้ต้นทุนของกิจการรับจำนำสูงตามไปด้วย และปัญหาในเรื่องรายได้ของกิจการเนื่องจากอัตราผลตอบแทนที่เป็นรายได้ส่วนใหญ่ของโรงรับจำนำคือดอกเบี้ย ซึ่งถูกกำหนดเป็นอัตราที่แน่นอนโดย พระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ. 2505 จึงควรที่จะปรับปรุงรายได้ของกิจการรับจำนำ เพื่อให้ได้ผลตอบแทนสอดคล้องกับรายจ่ายที่เพิ่มสูงขึ้น ซึ่งจะเป็นสิ่งสนับสนุนและส่งเสริมความเจริญก้าวหน้าของโรงรับจำนำในประเทศไทย