การศึกษาการบริหารงานบุคคลของมหาวิทยาลัยที่มีหลายวิทยาเขต ศึกษาเฉพากรณี มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

Abstract

มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ เป็นมหาวิทยาลัยที่มีหลายวิทยาเขตอยู่ทั่วทุกภาคของประเทศไทยและทำหน้าที่สร้างบุคลากรเพื่อออกไปเผยแพร่ความรู้ด้านการศึกษาแก่ประชาชน การบริหารงานบุคลของมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒจึงมีความสำคัญและน่าสนใจยิ่ง โดยเฉพาะการคัดเลือกบุคลากร การจัดสรรบุคลากร การพัฒนาบุคลากรเพื่อให้มีความรู้ด้านวิชาการทันต่อเหตุการณ์อยู่เสมอและการติดต่อสื่อสารระหว่างวิทยาเขต วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ได้ทำการศึกษาข้อมูลจากเอกสารทางราชการ การสัมภาษณ์และการออกแบบสอบถาม ซึ่งพอสรุปได้ว่าการจัดสรรกำลังคนจากส่วนกลางไปยังวิทยาเขตไม่เพียงพอกับความต้องการของจำนวนนักศึกษาของวิทยาเขต โดยเฉพาะวิทยาเขตในส่วนภูมิภาคอัตราส่วนของอาจารย์ต่อนักศึกษาโดยเฉลี่ยสูงถึง 1:17 ในขณะที่วิทยาเขตในกรุงเทพมหานครมีอัตราส่วนโดยเฉลี่ย 1:9 และอัตราส่วนโดยเฉลี่ยทั้ง 8 วิทยาเขตเท่ากับ 1:12 การพัฒนาบุคลากรของวิทยาเขตนั้นมีหลายวิธีคือการฝึกอบรม การศึกษาต่อและทำการวิจัยทางวิชาการ โดยกำหนดเป้าหมายการพัฒนาบุคลากรไว้ว่าให้ข้าราชการลาศึกษาต่อทั้งในและต่างประเทศได้ไม่เกินร้อยละ 20 และ 12 ของจำนวนข้าราชการตั้งแต่ระดับสามขึ้นไป แต่โดยเฉลี่ยภายใน 3 ปี (2523-2525) มีข้าราชการที่ลาศึกษาต่อทั้งในและต่างประเทศเพียงร้อยและ 1.7 และ 1.3 ตามลำดับ ดังนั้นการพัฒนาบุคลากรจึงไม่เป็นไปตามเป้าหมายที่กำหนด บุคลากรในวิทยาเขตต่าง ๆ (ยกเว้นวิทยาเขตประสานมิตร) มีความรู้สึกแบ่งแยกเป็นคนละพวกเนื่องจากวิทยาเขตอยู่ห่างไกลกันและไม่มีการพบปะสังสรรค์กัน การติดต่อสื่อสรระหว่างส่วนกลางและวิทยาเขตไม่ล่าช้าเนื่องจากการติดต่อสื่อสารได้ใช้สื่อต่าง ๆ คือโทรศัพท์ รถยนต์ นอกจากนั้นจึงได้เลือกใช้สื่อที่ให้ความรวดเร็วกับบางวิทยาเขต เช่น ใช้ไปรษณีย์อากาศและเทเล็กซ์ วิทยาเขตต่าง ๆ ต้องการมีการบริหารงานที่เป็นเอกเทศเพราะว่าต้องการที่จะได้กำหนดนโยบายการดำเนินงานที่เหมาะสมตามแต่ภูมิภาคของวิทยาเขต จากการศึกษาการบริหารงานบุคคลของมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒนั้นทำให้ได้เห็นปัญหาและข้อบกพร่องต่าง ๆ คือการจัดสรรกำลังคนของส่วนกลางไปยังวิทยาเขตในส่วนภูมิภาคไม่พอเพียงกับความต้องการของจำนวนนักศึกษา ส่วนการพัฒนาบุคลากรของวิทยาเขตไม่เป็นไปตามเป้าหมายที่กำหนดไว้ ทั้งนี้เพราะไม่มีการวางโครงการและสำรวจความต้องการในการฝึกอบรมบุคลากรขาดความสามารถในการสอบคัดเลือกเพื่อเข้าศึกษาต่อ อุปสรรคทางด้านภาษาและทุนการศึกษาต่อต่างประเทศของมหาวิทยาลัยมีน้อย ส่วนอีกปัญหาหนึ่งก็คือโครงสร้างและพระราชบัญญัติมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒไม่รับกับสภาพความเป็นจริง เนื่องจากมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒมีหลายวิทยาเขตแต่มีอธิการบดีและคณบดีเพียงคนเดียวรับผิดชอบงานทั้งหมดของมหาวิทยาลัยโดยที่แต่ละวิทยาเขตก็อยู่ห่างไกลกัน จากปัญหาและข้อบกพร่องต่าง ๆ ในการบริหารงานบุคคลของมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒข้างต้นมีข้อเสนอแนะดังนี้ 1. การจัดสรรกำลังคนเพื่อให้วิทยาเขตได้อัตรากำลังคนเพิ่มขึ้นโดยให้ส่วนกลางตัดโอนอัตราที่ว่างลงไปยังวิทยาเขตภูมิภาค และจัดสวัสดิการเพื่อจูงใจให้แก่บุคลากรที่จะไปอยู่ในวิทยาเขตภูมิภาคนั้น ๆ 2. การพัฒนาบุคลากรนั้นจะต้องสำรวจความต้องการในการฝึกอบรมสัมมนาเพื่อให้ตรงกับความต้องการที่แท้จริง จัดให้มีการเสริมความรู้ด้านภาษาต่างประเทศให้แก่บุคลากรที่ต้องการศึกษาต่อในระดับสูง และจัดให้มีห้องสมุดอาจารย์ 3. การปรับปรุงโครงสร้างการจัดองค์การบริหารงานมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒใหม่โดยให้วิทยาเขตมีตำแหน่งสูงสุดคืออธิการบดีวิทยาเขตและคณบดีวิทยาเขต ซึ่งจะทำให้เกิดความเสมอภาคในตำแหน่งหน้าที่ในทุกวิทยาเขต การบริหารงานคล่องตัวและมีอำนาจในการบริหารงานมากกว่าเดิม บุคลากรมีขวัญและกำลังใจในการทำงานดีขึ้น