ความจำระยะสั้นของคำที่มีความหมาย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาความจำระยะสั้นของคำที่มีความหมายของผู้ใหญ่ และเด็กที่ให้ระลึกทันทีภายหลังที่ได้รับการเสนอสิ่งเร้าให้จำ และให้ระลึกภายหลังจากที่มีการรบกวนด้วยแล้ว กลุ่มตัวอย่าง แบ่งเป็นกลุ่มผู้ใหญ่ และกลุ่มเด็ก กลุ่มผู้ใหญ่เป็นนิสิตปริญญาตรีชั้นปีที่ 1 คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย จำนวน 40 คน กลุ่มเด็กเป็นนักเรียนชั้นประถมปีที่ 4 โรงเรียนสาธิตจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ฝ่ายประถมศึกษา จำนวน 40 คน ให้กลุ่มตัวอย่างทั้งสองรับการเสนอสิ่งเร้าที่จะต้องจำซึ่งเป็นคำภาษาไทยสองพยางค์ เป็นรูปธรรมและมีความหมายเฉพาะตัว เสนอให้ฟังจากเทปบันทึกเสียงเพียงครั้งเดียว ตามลำดับกลุ่มคำที่มีกลุ่มละ 4 คำ จนถึงกลุ่มละ 15 คำ ครั้งละกลุ่ม แล้วระลึกคำในแต่ละกลุ่มโดยไม่จำเป็นต้องเรียงตามลำดับของคำที่เสนอ จะระลึกคำใดก่อนหรือหลังก็ได้ ภายในเวลาที่กำหนดให้ของแต่ละกลุ่ม วิเคราะห์ข้อมูลหาค่าเฉลี่ยของความจำ และวิเคราะห์ความแปรปรวน ผลของการวิจัยพบว่า (1) ความจำระยะสั้นของผู้ใหญ่ที่ระลึกทันทีภายหลังได้รับการเสนอสิ่งเร้าให้จำ ค่าเฉลี่ยมีพิสัยอยู่ระหว่าง 3.95 – 6.80 คำ ดีกว่าความจำระยะสั้นของเด็กที่ได้รับการเสนอแล้วระลึกแบบเดียวกัน ซึ่งค่าเฉลี่ยมีพิสัยอยู่ระหว่าง 3.25-5.05 (F₁, ₇₈ =88.50 P<.01) (2) ความจำระยะสั้นของผู้ใหญ่ ที่ระลึกภายหลังได้รับการเสนอสิ่งเร้าให้จำและมี การรบกวนแล้วค่าเฉลี่ยมีพิสัยอยู่ระหว่าง 2.45-5.17 คำดีกว่าของเด็กซึ่งค่าเฉลี่ยมีพิสัยอยู่ระหว่าง 1.70-4.20 คำ (F₁, ₇₈=17.22 , P<.01) (3) ความจำระยะสั้นของผู้ใหญ่และของเด็กแบบระลึกทันทีภายหลังได้รับการเสนอสิ่งเร้าให้จำดีกว่าการระลึกภายหลังได้รับการเสนอสิ่งเร้าให้จำแล้วมีการรบกวน (F₁, ₇₈ =52.84 , P<.01)