ผลของความเข้มข้นของน้ำเสียชุมชนสังเคราะห์ระบบพื้นที่ชุ่มน้ำเทียมโกงกางใบใหญ่

Abstract

ผลของความเข้มข้นของน้ำเสียชุมชนสังเคราะห์ต่อระบบพื้นที่ชุ่มน้ำเทียมโกงกางใบใหญ่ ได้แบ่งการศึกษาเป็น 2 ระยะคือระยะที่ 1 ศึกษาความสามารถในการบำบัดน้ำเสียชุมชนและ การสะสมธาตุอาหารไนโตรเจนและฟอสฟอรัสในระบบพื้นที่ชุ่มน้ำเทียม โดยใช้น้ำเสียสังเคราะห์ที่มี ความเข้มข้นของทีเคเอ็นและฟอสฟอรัสทั้งหมดแตกต่างกัน 3 ระดับ คือ ความเข้มข้นปกติ (NW) ความเข้มข้น 5 เท่า (5 NW) และ 25 เท่าของความเข้มข้นปกติ (25 NW) และใช้น้ำจืดในชุดควบคุม โดยมีระยะเวลากักเก็บน้ำเสีย 7 วัน และปล่อยให้แห้ง 3 วัน ทำการทดลองทั้งหมด 9 ครั้ง พบว่า ชุดทดลองที่ได้รับน้ำเสีย 5 NW มีเปอร์เซ็นต์การบำบัดบีโอดีและทีเคเอ็นสูงที่สุด คือ 97.35 และ 88.97 ตามลำดับ ส่วนเปอร์เซ็นต์การบำบัดฟอสฟอรัสทั้งหมดสูงที่สุดเมื่อชุดทดลองได้รับน้ำเสีย 25 NW คือ 13 เมื่อสิ้นสุดการทดลองให้น้ำเสีย พบว่า ดินและกล้าไม้ในทุกชุดทดลองมีธาตุอาหารไนโตรเจนและ ฟอสฟอรัสสะสมสูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) สำหรับการศึกษาในระยะที่ 2 ได้ศึกษาผลของ การชะระบบที่ผ่านการใช้บำบัดน้ำเสียในระยะที่ 1 ด้วยน้ำจืดเปรียบเทียบกับน้ำทะเล (15psu) พบว่า น้ำชะระบบทั้งสองประเภททำให้ธาตุอาหารที่สะสมในชุดทดลอง 25 NW ปลดปล่อยออกมาสูงที่สุด โดยน้ำจืดสามารถชะละลายสารอินทรีย์และธาตุอาหารฟอสฟอรัสได้ดี ขณะที่น้ำทะเลชะละลาย ธาตุอาหารไนโตรเจนได้ดี ซึ่งเมื่อสิ้นสุดการทดลอง พบว่า ปริมาณธาตุอาหารไนโตรเจนที่สะสมในดิน และในใบของกล้าไม้มีค่าลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<0.05) ขณะที่ฟอสฟอรัสมีค่าสูงขึ้น เล็กน้อย โดยสรุป ระบบพื้นที่ชุ่มน้ำเทียมโกงกางใบใหญ่สามารถบำบัดน้ำเสียที่มีความเข้มข้น แตกต่างกันได้ โดยสามารถบำบัดบีโอดีและทีเคเอ็นได้ดี ขณะที่บำบัดฟอสฟอรัสทั้งหมดได้ต่ำ ซึ่ง การให้น้ำเสียมีผลทำให้ดินและกล้าไม้มีธาตุอาหารไนโตรเจนและฟอสฟอรัสสะสมสูงขึ้น และการให้ น้ำจืดและน้ำทะเลชะระบบมีผลทำให้ธาตุอาหารปลดปล่อยออกมาต่างกัน