การใช้ใบพืชตระกูลถั่วและพารามิเตอร์บางประการในการเสริมการย่อยสลายไพรีนในดิน

Abstract

ศึกษาผลของการเติมใบพืชตะกูลถั่วที่ร่วงหล่นจากต้นจามจุรี (Samanaesaman) มะขาม (Tamarindusindica) และนนทรี (Peltophorumpterocarpum) สะสมในดินเพื่อกระตุ้นการย่อยสลายสารประกอบไพรีนที่ทำให้ปนเปื้อนและเติมสารประกอบฟีแนนทรีนเพื่อเป็นสับสเตรทร่วม โดยผสมดินและใบไม้บดในอัตราส่วน 9 : 1 แล้วบรรจุลงในขวดแก้วฝาเกลียว ปรับความชื้นให้มีค่าเท่ากับ 60% ของความจุสูงสุดของการอุ้มน้ำของดินผสม บ่มไว้ที่อุณหภูมิ 30Oซ. ในที่มืด นำตัวอย่าง 1 หลอดพร้อมหลอดควบคุมซึ่งใช้ดินผสมฆ่าเชื้อไปสกัดและวิเคราะห์ปริมาณ PAHs ทั้ง 2 ชนิดทุก 14 วันโดยทำ 2 ซ้ำ ด้วยวิธี HPLC และตรวจหาแบคทีเรียย่อยสลายสารทั้งสองชนิดโดยนับจำนวนบนอาหารเลี้ยงเชื้อ พบว่าตรวจไม่พบไพรีนและฟีแนนทรีนในวันที่ 56 ของการทดลองในดินที่เติมใบมะขาม แต่พบ PAHs ทั้งสองชนิดเหลืออยู่เล็กน้อยเมื่อเสร็จสิ้นการทดลอง (84 วัน) ในดินที่เติมใบจามจุรีและใบนนทรี เมื่อตรวจหาแบคทีเรียที่สามารถย่อยสลายฟีแนนทรีนและไพรีนที่เกิดขึ้นในดินที่ทดลองโดยนับจำนวนอาหารเลี้ยงเชื้อ CFMM ที่พ่นทับด้วยสารละลาย ฟีแนนทรีนและไพรีน พบว่าจำนวนแบคทีเรียย่อยสลาย PAHs ทั้งสองเพิ่มขึ้นและสอดคล้องกับปริมาณฟีแนนทรีนและไพรีนที่ลดลง ได้เลือกใช้ใบมะขามมาใช้ในการศึกษาและพบว่าความเข้มข้นสูงสุดของไพรีนในดินที่ใบมะขามสามารถย่อยสลายได้จนไม่สามารถตรวจพบ คือ 1.0 มก./กรัมดินเมื่อบ่มไว้ 56 วัน แต่เมื่อเพิ่มปริมาณไพรีนเป็น 2.0 3.0 และ 4.0 มก./กรัมดิน ปริมาณไพรีนที่ถูกย่อยสลายได้คือ 74.66%, 34.46% และ 7.52% ตามลำดับ โดยใช้เวลาในการบ่ม 84 วัน ได้ใช้ปริมาณไพรีน 2.0 มก./กรัมดิน ในการทดลองปรับพารามิเตอร์ คือ สภาวะความชื้นในดิน อุณหภูมิในการบ่มและการให้อากาศ พบว่าอัตราการย่อยสลายไพรีนจะเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ หลังจากปรับพารามิเตอร์เป็นลำดับ โดยความชื้นที่เหมาะสมอยู่ที่ 70% ของความจุสูงสุดของการอุ้มน้ำ อุณหภูมิในการบ่มที่เหมาะสมต่อการย่อยสลายไพรีนคือ 35Oซ. ส่วนการให้อากาศโดยการเปิดฝาเกลียวให้อากาศ 1 หรือ 2 ครั้งต่อสัปดาห์และการเติมไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ พบว่าอัตราการย่อยสลายไพรีนคล้ายคลึงกันหมดทุกสภาวะ หลังจากการทดลองปรับพารามิเตอร์ดังกล่าวนี้เป็นผลให้การย่อยสลายไพรีนจุลินทรีย์ในใบมะขามเพิ่มขึ้นจาก 74.66% เป็น 92.95%