การใช้ "วิธีการโคลซ" เพื่อเปรียบเทียบ "สาระ" ในตัวอักษรภาษาอังกฤษ ระหว่างตำแหน่งต่างกันในคำ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะเปรียบเทียบ “สาระ” ในตัวอักษรภาษาอังกฤษระหว่างตำแหน่งต่างกันในคำโดยใช้ “วิธีการโคลซ” ตำแหน่งของคำที่ผู้วิจัยจะศึกษาได้แก่ ตำแหน่งพยัญชนะต้น สระ และตัวสะกด โดยคำนึงถึงพยางค์เป็นหลัก นอกจากนี้ผู้วิจัยยังเปรียบเทียบว่า การมีประโยคนำกับการที่ไม่มีประโยคนำมีผลต่อการเติมตัวอักษรที่ขาดหายไปหรือไม่ กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตระดับปริญญาตรีที่ศึกษาอยู่ในคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย ปีการศึกษา 2518 จำนวน 96 คน และเป็นนิสิตคณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (ปทุมวัน) ปีการศึกษา 2518 จำนวน 84 คน ผู้วิจัยสุ่มแบ่งผู้รับการทดสอบออกเป็น 6 กลุ่ม ๆ ละ 30 คน ผู้รับการทดสอบกลุ่มที่ 1 ทำแบบทดสอบที่มีประโยคนำและตัดพยัญชนะต้น กลุ่มที่ 2 ทำแบบทดสอบที่ไม่มีประโยคนำและตัดพยัญชนะต้น กลุ่มที่ 3 ทำแบบทดสอบที่มีประโยคนำและตัดสระ กลุ่มที่ 4 ทำการทดสอบที่ไม่มีประโยคนำและตัดสระ กลุ่มที่ 5 ทำแบบทดสอบที่มีประโยคนำและตัดตัวสะกด และกลุ่มที่ 6 ทำแบบทดสอบที่ไม่มีประโยคนำและตัดตัวสะกด ผู้วิจัยได้บันทึกเวลาในการทำแบบทดสอบของผู้รับการทดสอบแต่ละคนไว้ด้วย ข้อมูลที่ได้ถูกนำมาหาค่าเฉลี่ย วิเคราะห์ความแปรปรวนแบบ 2 ตัวแปร และทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยเป็นรายคู่โดยวิธีนิวแมน – คูลส์ ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. อักษร ณ. ตำแหน่งที่ให้สาระมากที่สุดคือ พยัญชนะต้นและตัวสะกดส่วนสระให้สาระน้อยที่สุด 2. การมีประโยคนำไม่ช่วยให้ผู้รับการทดสอบเติมอักษรที่ขาดหายไป ณ. ตำแหน่งต่าง ๆ ได้มากขึ้นกว่าที่ไม่มีประโยคนำ ที่ระดับความมีนัยสำคัญทางสถิติ .01 แต่ช่วยให้เติมสระเร็วขึ้นกว่าที่ไม่ประโยคนำที่ระดับความมีนัยสำคัญทางสถิติ .01