การศึกษาเปรียบเทียบกระบวนการฝึกอบรมนิสัย ของเด็กนักเรียนที่อยู่กับครอบครัว กับเด็กนักเรียนที่อยู่ในสถานสงเคราะห์

Abstract

ความมุ่งหมายของการวิจัยครั้งนี้ ประการแรกก็คือการศึกษาเปรียบเทียบการฝึกอบรมเด็กนักเรียนที่อยู่กับครอบครัว กับเด็กนักเรียนที่อยู่ในสถานสงเคราะห์เด็กชาย และสถานสงเคราะห์เด็กหญิง นอกจากนี้แล้วการวิจัยนี้ยังมุ่งหมายที่จะศึกษาถึงผลของกระบวนการฝึกอบรมที่มีต่อพัฒนาการทางบุคลิกภาพและพฤติกรรมของเด็ก วิธีการวิจัยนี้เป็นการวิจัยแบบสนาม กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วย ครู 35 คน บิดามารดาหรือผู้ปกครองเด็ก 150 คน และนักเรียนทั้งหมด 150 คน กลุ่มตัวอย่างที่เป็นนักเรียนคัดเลือกจากสถานสงเคราะห์เด็กหญิงบ้านราชวิถี และจากสถานสงเคราะห์เด็กชายบ้านปากเกร็ด และจากโรงเรียนเทศบาลต่าง ๆ ในสังกัดกรุงเทพมหานคร 5 โรงเรียน วิธีการทางสถิติที่ใช้ในการศึกษานี้ ใช้วิธีวิเคราะห์โดยพิจารณาเปรีบเทียบมัชฌิมเลขคณิต ทดสอบค่าที (t-test) ส่วนการเปรียบเทียบวิธีแก้ไขปัญหาระหว่างผู้ปกครองกับครู ใช้วิธีวิเคราะห์ทดสอบเกี่ยวกับอัตราส่วน (test concerning proportion) สำหรับการศึกษาผลของการเปลี่ยนแปลงในขั้นพัฒนาการของเด็กที่เคยได้รับการฝึกอบรมแบบเข้มงวด กับแบบตามใจ วิเคราะห์โดยหาค่าสัมประสิทธิ์ของสหสัมพันธ์ โดยใช้วิธีของเพียร์สัน (Pearson’s Product Moment Coefficient of Correlation) ผลของการวิจัยปรากฏว่า ในครอบครัวปกติที่บิดามารดา หรือผู้ปกครองเป็นผู้เลี้ยงดู วิธีการฝึกอบรมเด็กมีปัญหาและไม่มีปัญหา ไม่แตกต่างกัน และเด็กมีปัญหาที่อยู่กับครอบครัวกับเด็กมีปัญหาที่เคยอยู่กับครอบครัว แต่ภายหลังถูกส่งไปอยู่ในสถานสงเคราะห์ ได้รับการฝึกอบรมด้านศีลธรรมไม่แตกต่างกัน นอกจากด้านสังคม สุขนิสัย ด้านความเป็นอิสระ และด้านสัมฤทธิผลที่เด็กได้รับการฝึกอบรมที่แตกต่างกัน สำหรับเด็กไม่มีปัญหาที่อยู่กับครอบครัว และเด็กมีปัญหาที่ถูกส่งเข้าไปอยู่ในสถานสงเคราะห์ พบว่าเด็กได้รับการฝึกอบรมที่แตกต่างกัน วิธีการแก้ไขปัญหาของบิดามารดาในครอบครัวเด็กมีปัญหา ซึ่งได้แก่วิธีการให้รางวัล การลงโทษ ปรากฏว่าไม่แตกต่างกับวิธีการที่เจ้าหน้าที่ในสถานสงเคราะห์ใช้อยู่ อนึ่งจากการศึกษาผลของการเปลี่ยนแปลงในขั้นพัฒนาการของเด็กมีปัญหาที่อยู่นอกสถานสงเคราะห์ ทั้งที่เคยได้รับการเลี้ยงดูแบบเข้มงวดและแบบตามใจมาก่อน พบว่าการฝึกอบรมทุก ๆ ด้าน น่าจะเป็นผลต่อการพัฒนาบุคลิกภาพและพฤติกรรมของเด็กต่อไป สำหรับเด็กมีปัญหาและอยู่ในสถานสงเคราะห์ที่เคยได้รับการเลี้ยงดูแบบเข้มงวดมาก่อน พบว่าการฝึกอบรมด้านความเป็นอิสระและพัฒนาการด้านสัมฤทธิผล มีผลน้อยต่อพัฒนาการของเด็ก แต่วิธีการฝึกอบรมเด็กด้านศีลธรรมด้านสุขนิสัย และพัฒนาการด้านการศึกษา น่าจะเป็นผลต่อการพัฒนาบุคลิกภาพและพฤติกรรมของเด็กต่อไป ส่วนเด็กมีปัญหาที่เคยได้รับการเลี้ยงดูแบบตามใจมาก่อนพบว่าวิธีการฝึกอบรมน่าจะเป็นผลต่อการพัฒนาการของเด็กต่อไป เนื่องจากเด็กคือเยาวชนของชาติ ที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่และรับผิดชอบต่อตนเอง ครอบครัว และสังคมต่อไป ผู้วิจัยจึงใคร่เสนอแนะให้พ่อแม่ผู้ปกครอง ครู อาจารย์ และผู้มีหน้าที่เกี่ยวข้อง ได้ช่วยกันฝึกอบรม ให้ความรัก ความเอาใจใส่แก่เด็ก ๆ ทั้งหลายให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะเป็นการวางพื้นฐานที่ดีทั้งสภาพจิตใจและร่างกายให้แก่เด็ก อันเป็นส่วนส่งเสริมให้พวกเขามีอนาคตที่ดี มีโอกาสในการดำรงชีวิตในวัยผู้ใหญ่ได้อย่างปกติสุข