ผลของการฝึกสมาธิด้วย "การเจริญสติภาวนา อำไพ-เทคนิค" สำหรับเด็กปฐมวัย

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาถึงผลของการฝึกสมาธิด้วย "การ เจริญสติภาวนาอำไพ-เทคนิค" ต่อพฤติกรรมด้านร่างกาย อารมณ์จิตใจ สังคม และสติปัญญาตัวอย่างประชากรประกอบด้วย นักเรียนชั้น อนุบาลปีที่ 2 โรงเรียนอนุบาลพิบูลเวศม์ จำนวน 30 คน ครูประจำชั้นของกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 1 คน ผู้ปกครองนักเรียนชั้นอนุบาลปีที่ 2 ซึ่ง เป็นกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 30 คน ใช้เวลาทดลองฝึก 5 สัปดาห์ ผู้วิจัยดำเนินการทดลองดังนี้คือ นำแบบสังเกตพฤติกรรมนักเรียนไปให้ครูประจำชั้นประเมิน พฤติกรรมก่อนและหลังการทดลอง นำแผนการสอนการฝึกสมาธิด้วย "การเจริญสติภาวนา อำไพ-เทคนิค" ไปสอนนักเรียน จากนั้นวัดการมีสมาธิของเด็ก โดยใช้แบบวัดการมีสมาธิสำหรับเด็ก ของอำไพ เทคนิค" สอบถามความพึงพอใจของผู้ปกครองต่อเด็กปฐมวัย หลังจากฝึกสมาธิด้วย "การเจริญสติภาวนา อำไพ-เทคนิค" แล้วนำข้อมูลมาวิเคราะห์ ผลการวิจัย พบว่า เด็กปฐมวัยที่ได้รับกาวฝึกสมาธิด้วย "การเจริญสติภาวนาอำไพ-เทคนิค" มีสมาธิจริงและคะแนนค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานของพฤติกรรมด้านร่างกาย อารมณ์จิตใจ สังคม และสติปัญญาสูงกว่าก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญ ที่ระดับ .01