การเปรียบเทียบอัตราการเกิดอาการอ่อนล้าในคนไข้กลุ่มอาการพาร์กินสันและในประชากรปกติ

Abstract

วัตถุประสงค์ เพื่อหาอัตราการเกิดของอาการอ่อนล้า และปัจจัยที่สัมพันธ์ต่อการเกิด อาการอ่อนล้าในคนไข้พาร์กินสัน บทนำ อาการอ่อนล้าเป็นอาการที่ไม่เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวในคนไข้พาร์กินสัน และ พบว่าส่งผลต่อคุณภาพชีวิตของคนไข้ โดยอาการอ่อนล้าเป็นอาการที่คนไข้พาร์กินสันรู้สึกว่า ไม่สามารถที่จะทำและไม่รู้สึกที่พึงพอใจในการที่จะทำกิจกรรมใดๆ วิธีการวิจัย ศึกษาในคนไข้พาร์กินสันที่มารับการรักษาแบบคนไข้นอก จำนวน 49 คน และกลุ่มควบคุมเป็นคนไข้มาตรวจสุขภาพโดยอายุไม่แตกต่างกันระหว่างสองกลุ่ม ทำการ ประเมินอาการอ่อนล้าโดยใช้แบบสอบถามอาการอ่อนล้าในโรคพาร์กินสัน 16 ข้อ ประเมิน ความรุนแรงของโรค ประเมินภาวะอาการซึมเศร้า และปัญหาการนอนในคนไข้ทั้งสองกลุ่ม โดยทั้งสองกลุ่มต้องไม่มีปัญหาด้านความจำและการรับรู้ ผลการวิจัย พบว่าคนไข้พาร์กินสันมีอาการอ่อนล้า 19 คน จาก 49 คน คิดเป็นร้อย ละ 38.8 ซึ่งมากกว่ากลุ่มควบคุม ที่พบเพียง 2 คน จาก 49 คน คิดเป็นร้อยละ 4.1 โดยมีความ แตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างสองกลุ่ม (P<0.001) ไม่พบว่าภาวะอาการซึมเศร้า และปัญหาการนอนแตกต่างกันระหว่างสองกลุ่ม นอกจากนี้พบว่าคนไข้พาร์กินสันที่มีอาการ อ่อนล้ามีแนวโน้มจะมีอาการของโรครุนแรงกว่าคนไข้พาร์กินสันที่ไม่มีอาการอ่อนล้า สรุป อาการอ่อนล้าเป็นอีกอาการหนึ่งที่พบได้บ่อยในโรคพาร์กินสัน โดยคนไข้ทีอาการ ของโรคที่รุนแรงกว่ามีแนวโน้มที่จะเสี่ยงต่อการเกิดอาการอ่อนล้าได้มากขึ้น