ความรับผิดเกี่ยวกับอากรขาเข้าของผู้ได้รับการส่งเสริมการลงทุน

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาและตีความบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุน พ.ศ. 2520 แก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุน (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2534 ในส่วนที่เกี่ยวกับความรับผิดเกี่ยวกับอากรขาเข้า ของผู้ได้รับการส่งเสริมการลงทุนสำหรับเครื่องจักร วัตถุดิบ หรือวัสดุจำเป็นที่ผู้ได้รับการส่งเสริมการลงทุนนำเข้ามาในราชอาณาจักรโดยได้รับยกเว้นหรือลดหย่อนอากรขาเข้า ผลการวิจัยปรากฏว่าบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุน ฯ ในส่วนดังกล่าวยังขาดความชัดเจนในหลายประเด็น ซึ่งการตีความบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุน ฯ ในประเด็นต่างๆ เหล่านั้น ผู้บังคับใช้กฎหมายนอกจากจะพิจารณาพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุน ฯ ซึ่งเป็นกฎหมายเฉพาะแล้วยังต้องพิจารณาถึงพระราช บัญญัติศุลกากร พ.ศ. 2469 และพระราชกำหนดพิกัดอัตราศุลกากร พ.ศ. 2530 (ในส่วนที่เกี่ยวข้อง) ซึ่งเป็นกฎหมายทั่วไปด้วย และผู้บังคับใช้กฎหมายจะตีความโดยพิจารณาเฉพาะแต่เนื้อความตามตัวบทกฎหมายแต่เพียงอย่างเดียวมิได้ จะต้องตีความโดยคำนึงถึงเจตนารมณ์แห่งกฎหมายประกอบกันไปด้วย จึงจะได้ความหมายที่แท้จริงแห่งบทบัญญัติกฎหมายนั้น นอกจากนี้ ผลการวิจัยยังพบว่า บทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุน ฯ บางมาตราไม่เหมาะสมที่จะนำมาใช้บังคับกับผู้ได้รับการส่งเสริมการลงทุน เนื่องจากผลบังคับใช้จะก่อให้เกิดความไม่เป็นธรรมต่อผู้ได้รับการส่งเสริม การลงทุน เช่น การลงโทษผู้ได้รับการส่งเสริมการลงทุนในกรณีฝ่าฝืนไม่ชำระอากรขาเข้า หรือการเพิกถอนสิทธิและประโยชน์กรณีผู้ได้รับการส่งเสริมการลงทุนขอรวมกิจการกับผู้อื่นหรือโอนกิจการให้แก่ผู้อื่น เป็นต้น ดังนั้นเพื่อแก้ไขปัญหาดังกล่าว สมควรจะต้องปรับปรุงแก้ไขบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติส่งเสริมการลงทุนฯ ในส่วนที่ยังไม่ชัดเจนและไม่เหมาะสมดังกล่าวให้เกิดความชัดเจน เหมาะสม และเป็นธรรมต่อผู้ได้รับการส่งเสริมการลงทุนต่อไป