การศึกษาพิษเฉียบพลันและพิษในขนาดที่ไม่ทำให้ปลาตายของเมททิลพาราไธออน ต่อปลากระพงขาว (Lates calcarifer)

Abstract

ศึกษาความเป็นพิษเฉียบพลันของเมททิลพาราไธออนที่ขนาดความเข้มข้น 0 .5 -2.5 มิลลิกรัม /ลิตร (ppm) ในปลากะพงขาว 10 กลุ่ม พบว่าค่า LC50 ภายใน 96 ชั่วโมง เท่ากับ 1.48 ppm ในขณะที่ปลาได้รับสารเคมีกำจัดศัตรูพืช ปลาทุกกลุ่มแสดงอาการเป็นพิษออกมา โดยมีอาการกระวนกระวาย กระโดดตัวขึ้นเหนือน้ำ เคลื่อนไหวอย่างไม่มีทิศทางแน่นอน ปลาบางตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มที่มีความเข้มข้นสูงตายภายใน 6-24 ชั่วโมง ปลาที่รอดตายทุกกลุ่มจากการได้รับสารเคมีกำจัดศัตรูพืช กินอาหารได้น้อยลง และยังแสดงอาการของความเป็นพิษ อัตราการตายของปลาที่ได้รับสารเคมีกำจัดศัตรูพืชขึ้นกับความเข้มข้นที่ให้ เช่นเดียวกับที่สมรรถนะของเอ็นไซม์โฆลีนเอสเทอเรส โดยที่สมรรถนะของเอ็นไซม์โฆลีนเอสเทอเรสในกล้ามเนื้อลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) ในกลุ่มที่ได้รับความเข้มข้นของเมททิลพาราไธออน 1.0-2.5 ppm ส่วนระดับโฆลีนเอสเทอเรสในสมองลดลงอย่างมีนันสำคัญทางสถิติ (P<0 .05)จากการศึกษาพิษของเมททิลพาราไธออนที่ขนาดที่ไม่ทำให้ปลาตายที่ขนาดความเข้มข้น (0.05- 0.2 ppm) เป็นเวลา 7 วัน พบว่าปลาทุกตัวแสดงอาการเป็นพิษออกมาเช่นกัน และเริ่มมีอาการฟื้นตัวได้ในวันที่ 4 หลังจากสัมผัสกับสารเคมีกำจัดศัตรูพืช ระดับเอ็นไซม์โฆลีนเอสเทอเรสในสมองของปลาทุกกลุ่มลดลงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0 .05 ) ในขณะที่กล้ามเนื้อลดลงอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ ผลจากการตรวจทางจุลพยาธิวิทยาในการศึกษาพิษเฉียบพลัน พบว่าเซลล์ตับและกล้ามเนื้อแสดงการตายของเซลล์ ในเซลล์เหงือกมีการรวมกันของซี่เหงือก ในการศึกษาพิษในขนาดที่ไม่ทำให้ปลาตายพบว่าเซลล์เหงือก ตับและกล้ามเนื้อเริ่มแสดงอาการตายหลังวันที่ 2 ของการสัมผัสและอาการรุนแรงเพิ่มตามขนาดของความเข้มข้นเมททิลพาราไธออนที่ใช้ในทั้ง 2 การศึกษา ผลการทดลองที่ได้จะเห็นว่าการวัดสมรรถนะของเอ็นไซม์โฆลีนเอสเทอเรสในกล้ามเนื้อและสมองของปลากะพงขาวที่ลดลงไปอย่างมากในการศึกษาความเป็นพิษเฉียบพลัน เนื่องจากสารเคมีกำจัดศัตรูพืชพวกเมททิลพาราไธออน สามารถนำมาใช้เป็นตัวบ่งชี้ความเป็นพิษของสารเคมีกำจัดศัตรูพืชที่มีผลต่อการยับยั้งเอ็นไซม์โฆลีนเอสเทอเรส