การเปลี่ยนแปลงการทำงานของหัวใจ และความหนาของผนังหลอดเลือดแดงในหนูแรท ที่เหนี่ยวนำให้เป็นเบาหวานหลังการให้ซิลาซาพริลขนาดต่างๆ

Abstract

การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาผลของชิลาซาพริลในปริมาณต่าง ๆ กันคือ 2, 5, 5, 10 และ 20 มก./กก. นน./วันต่อการเปลี่ยนแปลงการทำงานของหัวใจ และหลอดเลือดแดงที่ไปเลี้ยงหัวใจ ในหนูแรทที่ถูกทำให้เป็นเบาหวานด้วยสเตรปโตโซโตชิน (65 มก./กก.นน.) โดยแบ่งเป็นกลุ่มควบคุม (N=14), กลุ่มเบาหวาน (N=14) และหนูกลุ่มเบาหวานที่ได้รับยาชิลาซาพริลในขนาดต่าง ๆ ดังกล่าวจำนวน 4 กลุ่ม ผลการศึกษาพบว่า หนูกลุ่มเบาหวานมีค่าความดันเลือดทั้งซิสโตลิค และไดแอสโตลิค, อัตราส่วนระหว่างน้ำหนักหัวใจต่อน้ำหนักตัวหนู และแรงการหดตัวของหัวใจห้องล่างซ้ายแบบไอโซโทนิค ในช่วงระยะเวลา 8 และ 16 สัปดาห์ มีความแตกต่างจากกลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) ส่วนอัตราการเต้นของหัวใจของหนูกลุ่มเบาหวานที่ 8 และ 16 สัปดาห์มีค่าลดลง แต่ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.05) เมื่อเปรียบเทียบกับหนูกลุ่มควบคุม ผลการศึกษาของการใช้ชิลาซาพริลครั้งนี้พบว่า สามารถลดหรือป้องกันความผิดปกติของการทำงานของหัวใจ และหลอดเลือดในหนูเบาหวานดังกล่าวมาแล้วได้ นอกจากนั้นผลการศึกษาทางพยาธิสภาพโดยกล้องอิเลคตรอนไมโครสโคปของผนังหัวใจห้องล่างซ้าย, หลอดเลือดโคโรนารีย์ และเอออร์ตา สังเกตได้ว่าที่ 16 สัปดาห์หลังจากฉีดสเตรปโตโซโตซินมีความหนาของหัวใจห้องล่างซ้ายเพิ่มขึ้นและเส้นผ่าศูนย์กลางของหลอดเลือดโคโรนารีย์ของหนูกลุ่มเบาหวานมีขนาดเล็กกว่าหนูกลุ่มเบาหวานที่ให้ชิลาซาพริลทุกขนาดยาอย่างชัดเจน สำหรับผลทางสถิติเมื่อเปรียบเทียบระหว่างกลุ่มควบคุม และกลุ่มเบาหวานที่ได้รับชิลาซาพริลทั้ง 4 กลุ่ม พบว่า ค่าอัตราส่วนระหว่างน้ำหนักหัวใจต่อน้ำหนักตัวหนู, อัตราการไหลเวียนของเลือดในเอออร์ตา และความดันชีสโตลิค และไดแอสโตลิคที่เพิ่มขึ้นในหนูเบาหวาน สามารถป้องกันได้ ถึงแม้ว่าจะใช้ขนาดยาที่ต่ำ คือ 2.5 มก./กก.นน./วัน ดังนั้นชี้ให้เห็นว่าน่าจะทดลองขนาดยาที่ต่ำกว่า 2.5 มก./กก.นน./วัน ในอนาคต ส่วนค่าอัตราการไหลเวียนของเลือดในโคโรนารีย์ และการหดตัวของหัวใจห้องล่างซ้ายแบบไอโซโทนิค พบว่าขนาดของยาสูงสุดคือ 20 มก./กก.นน./วัน ยังไม่สามารถเพิ่มได้เท่ากับกลุ่มควบคุม ดังนั้นผลการวิจัยครั้งนี้โดยใช้ชิลาซาพริลในขนาดต่าง ๆ ชี้ให้เห็นว่า แองจิโอเทนซิลทูก่อให้เกิดความผิดปกติต่อระบบหัวใจและหลอดเลือดโดยผ่านทางผลกระทบของความดันโลหิตสูงและโทรฟิคเอฟเฟค