นวนิยายไทยที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในเมืองไทย

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มุ่งวิเคราะห์นวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในเมืองไทยที่ตีพิมพ์ในช่วงพ.ศ. 2512-2533 เพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบของเรื่องและทัศนคติของนักเขียนที่มีต่อชาวจีนในนวนิยาย จากการศึกษาพบว่านวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในเมืองไทยสามารถแบ่งตามเนื้อหาได้ 2ประเภท คือนวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในแนวชีวิตและนวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในแนวขบขัน แต่ละประเภทมีลักษณะเนื้อหาและโครงเรื่องแตกต่างกัน ลักษณะของนวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในแนวชีวิตแบ่งได้เป็น 2 กลุ่ม คือนวนิยายที่เสนอ ภาพสังคมชาวจีนด้านการต่อสู้ชีวิตและนวนิยายที่เสนอภาพชีวิตครอบครัว นวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนด้านการต่อสู้ชีวิตให้ภาพชาวจีนที่ขยันขันแข็ง มีมานะอดทนต่อความยากลำบากจนสามารถสร้างฐานะจนร่ำรวยได้ ส่วนนวนิยายที่เสนอภาพชีวิตครอบครัวแสคงให้เห็นถึงความขัดแย้งภายในตระกูลเดียวหรือสองตระกูล และระหว่างชาวจีนรุ่นเก่ากับรุ่นใหม่ นวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในแนวขบขันมีโครงเรื่องธรรมดา ตัวละครมีทั้งตัวละครที่แสดงความขบขันและก่อให้ตัวละครอื่นแสคงความขบขัน องค์ประกอบที่สำคัญที่สุดของนวนิยายประเภทนี้คือการใช้ภาษาที่สามารถสร้างอารมณ์ขบขันได้โดยตรง ภาพสังคมชาวจีนในเมืองไทยให้ภาพชาวจีนแต้จิ๋วซึ่งเป็นชาวจีนส่วนใหญ่ในสังคมไทย ภาพชุมชน ชาวจีน ชุมชนที่ใหญ่ที่สุดของชาวจีนได้แก่ บริเวณสำเพ็งถึงตลาดน้อย ภาพวิถีการดำเนินชีวิตของชาวจีนซึ่งส่วนใหญ่ประกอบอาชีพค้าขาย ประเพณีต่างฯที่ยังคงปฏิบัติอยู่ รวมทั้งค่านิยมที่แสดงถึงสถานภาพทางสังคมของเพศชายที่สูงกว่าเพศหญิง นวนิยายที่เสนอภาพสังคมชาวจีนในเมืองไทยยังแสดงทัศนะของผู้ประพันธ์ในด้านภาพลักษณ์ที่ดีของชาวจีน ความขัดแย้งระหว่างชาวจีนรุ่นเก่าและรุ่นใหม่ และความสัมพันธ์ระหว่างชาวจีนกับชาวไทย