การออกแบบเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์เพื่อฝึกฝนเสียงในการแสดง

Abstract

งานวิจัยชิ้นนี้เป็นการวิจัยเชิงสร้างสรรค์(Creative Research) มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างสรรค์เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์สำหรับการฝึกฝนเสียงในการแสดง และเพื่อศึกษาทัศนคติของนักเรียนการแสดงที่มีต่อเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์นี้ โดยใช้แบบสอบถามวัดทัศนคติของนักเรียนการแสดง จำนวน 50 ชุด และการสัมภาษณ์เชิงเจาะลึก (In-depth Interview)นักเรียนการแสดงจำนวน 18 คน รวมทั้งสำรวจทัศนคติของอาจารย์สอนด้านการแสดง จำนวน 6 คน จากคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ และคณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ผลการวิจัยพบว่า ในกระบวนการสร้างสรรค์เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์เพื่อฝึกฝนเสียงในการแสดง ผู้วิจัยได้ใช้กระบวนการสร้างสรรค์อย่างเป็นขั้นตอน โดยเน้นให้ผู้เรียนเกิดความรู้ ความเข้าใจเรื่องอวัยวะที่เกี่ยวข้องกับการใช้เสียง สามารถฝึกฝนและพัฒนาการออกเสียงได้ ตลอดจนเห็นแนวทางของการใช้เสียงในการแสดง โดยเนื้อหาเน้นเรื่องการใช้เสียงในการแสดงเพื่อให้นักเรียนสามารถนำไปปรับในการแสดงได้อย่างเหมาะสม จากการสำรวจทัศนคติของนักเรียนการแสดงและอาจารย์สอนด้านการแสดง พบว่า นักเรียนการแสดงมีความพึงพอใจต่อเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์เพื่อฝึกฝนเสียงในการแสดง อยู่ในระดับมาก แต่ครูก็ยังคงมีบทบาทสำคัญในการเรียนการสอน เนื่องจากวิชาการแสดงเป็นศาสตร์ของการสื่อสารและถ่ายทอดเชิงอารมณ์ ความรู้สึกระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ ดังนั้น ครูจึงเป็นผู้ทำหน้าที่ให้ผลป้อนกลับได้ดีกว่าเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ที่มีข้อจำกัดด้านปฏิสัมพันธ์ระหว่างบทเรียนกับผู้เรียน รวมทั้งการให้ผลป้อนกลับเชิงอารมณ์ ความรู้สึก แต่อย่างไรก็ดีเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์นี้ สามารถใช้ประกอบการสอนเนื้อหาเรื่องโครงสร้างหน้าที่ของอวัยวะที่เกี่ยวกับการใช้เสียงได้ดี ทำให้ผู้เรียนเห็นภาพที่ชัดเจน ช่วยเสริมความเข้าใจได้ดียิ่งขึ้น นอกจากนี้ควรเพิ่มตัวอย่างการใช้เสียง และการแสดงในรูปแบบต่างๆ เพื่อให้ผู้เรียนได้เปรียบเทียบถึงความแตกต่าง รวมทั้งตัวอย่างของการใช้เสียงที่ไม่ถูกต้องพร้อมวิธีแก้ไข เพื่อให้ผู้เรียนสามารถแก้ไขข้อผิดพลาดเหลานั้นได้ด้วยตนเอง