ความล้าของตาและจิตใจจากการใช้แว่นสามมิติแบบสเตอริโอสโคปิค

Abstract

เทคโนโลยีสามมิติได้นำมาใช้เป็นส่วนหนึ่งของการผลิตภาพเสมือนจริง และได้มีการพัฒนามาอย่างต่อเนื่องจนเป็นเครื่องฉายภาพสามมิติ ซึ่งเป็นอุปกรณ์ที่ช่วยให้เกิดภาพสามมิติขึ้น ทุกวันนี้ระบบการแสดงภาพสามมิติกลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก เนื่องจากผู้ใช้ชอบในความสมบูรณ์แบบขององค์ประกอบทั้งแสงและภาพที่ทำให้เหมือนมีชีวิตจริงๆ แต่ปัญหาอย่างหนึ่งที่อาจจะเกิดขึ้นกับผู้ที่ใช้เป็นเวลานานได้ก็คือ ความล้าของสายตา เพราะฉะนั้นการเปรียบเทียบความล้าทางสายตาที่เกิดขึ้น ระหว่างการใช้ระบบสองมิติกับสามมิติ รวมไปถึงการหาระยะเวลาใช้งานและระยะเวลาพักที่เหมาะสมจึงเป็นแนวทางหนึ่งที่ช่วยลดอาการล้าได้ การดำเนินการวิจัยได้ศึกษาจากอาสาสมัครที่มีอายุเฉลี่ย 23 ปีจำนวน 7 คน โดยให้ทำงานประเภทต่างๆ คือ การพิมพ์งาน การเล่นเกมสองมิติ การดูภาพยนตร์สองมิติ และการใช้แว่นสามมิติแบบสเตอริโอสโคปิคในการเล่นเกมและดูภาพยนตร์ ด้วยระยะเวลาทำงาน 30, 60 หรือ 90 นาที และระยะเวลาพัก 5 หรือ 15 นาที ระดับความล้าที่เกิดขึ้นจะทำการวัดจากแบบสอบถามก่อนและหลังการทดลอง, ค่าความถี่ในการมองเห็นแสงกระพริบหรือหยุดนิ่ง และระดับความเข้มสีผสมจากเครื่องตรวจจับสัญญาณการมองเห็น ผลจากค่าความถี่ของแสงกระพริบและระดับความเข้มสีผสม พบว่า มีแนวโน้มการเกิดความล้าของสายตาไปในทิศทางเดียวกันคือ การทำงานทุกประเภทตั้งแต่ 30 นาทีขึ้นไปทำให้เกิดความล้าทางสายตาได้ โดยที่การดูภาพยนตร์สามมิติจะเกิดอาการล้ามากที่สุด และเมื่อหยุดพักเป็นเวลา 15 นาที สายตาถึงจะมีแนวโน้มในการกลับคืนสู่สภาพปกติได้ ส่วนผลจากแบบสอบถาม พบว่า การดูภาพยนตร์สามมิติ จะทำให้ระดับอาการแสบตา ปวดหัว ปวดตาและการกระพริบตาบ่อยมีความรุนแรงมากที่สุด สำหรับด้านจิตใจจะเกิดจากการเล่นเกมสามมิติมากที่สุด